Frederik Dupon over zijn gewichtige taak als de goedheiligman

"Als Sint ben je vooral bezig met het opvoeden van ouders"

"Ik heb altijd al een fascinatie gehad voor de figuur Sint-Nicolaas. Die vermomming is een uitstekende manier om iets te zeggen wat je anders niet zo snel zou zeggen." Aan het woord is Frederik Dupon: veertig jaar en vader van vier kinderen waarvan twee zeer gelovig zijn. In de goedheiligman welteverstaan. Voor die twee koters draagt Dupon een groot geheim met zich mee: hij is de goedheiligman zelf. In het Huis van de Sint spreek ik hem. Gevestigd in Sint-Niklaas. (Waar anders!)

Door: Dominique Verschuren

Hoe word je Sint-Nicolaas?
Dupon: "Je volgt een opleiding van drie avonden. Dat is een eenmalige cursus voor hulpsinterklazen en hulppieten. Die wordt iedere twee jaar gegeven. De eerste avond wordt de historiek uitgelegd. Waar de gewoonten en gebruiken van de Sint-Nicolaas-traditie vandaan komen. Dat is een antwoord op de vraag: Waarom doen weldenkende mannen een jurk aan? De tweede avond krijg je een uiteenzetting van de pedagogische en psychologische achtergrond van het kind. Concreet: Waarom stoppen kinderen op een bepaalde leeftijd met geloven in de Sint? Tot slot komen de kostuums en grime ter sprake alsook de lichaamstaal. En we doen examen. Als je slaagt voor je examen krijg je een getuigschrift en word je opgenomen in de lijst van Sinterimbureaus. Je bent dan een beëdigde Sinterklaas. Het examen is bedoeld om Sinterklaas op een hoger niveau te tillen. Er wordt niet streng geselecteerd, maar we zorgen wel voor een bewustwording. Dat de Sint toch weet wie hij is."

Schuilt in iedereen een Sint-Nicolaas?
Dupon: "Dat gaat moeilijk worden. De lengte is niet zo'n probleem: de staf en het kostuum zorgen ervoor dat je er altijd langer uitziet. Maar de stem... Ik was dertig jaar toen ik begon als Sinterklaas 'op niveau'. Daarvoor deed ik occasioneel optredens als de goedheiligman, bijvoorbeeld op de studentenvereniging. Ik was dus jong, maar mijn stem was meteen goed. (Praat met lage intonatie:) Je kunt je stem camoufleren door langzaam te praten. Maar zeker niet je stem vervormen, want dat houd je geen twintig kinderen vol. Lang-zaam pra-ten. Sint-Nicolaas praat trouwens algemeen beschaafd Nederlands."

Tieners die drugs als cadeau vragen

Dupon: "Je moet van kinderen houden om in de huid van de Sint te kruipen. Je kunt die rol niet spelen. Je wordt voor een stuk die persoon."

Maar u acteert toch?
Dupon: "Voor een stuk wel, voor een deel word ik Sint-Nicolaas."

Wat acteert u?
Dupon: "Het statige. Maar ook het naïeve, het niet met de nieuwe techniek om kunnen gaan, dat acteer ik. Verwondering om nieuw speelgoed dat de Sint niet kent. Bakugan bijvoorbeeld. Terwijl dat thuis gewoon in de kamer ligt omdat twee van mijn kinderen ermee spelen."

Wat acteert u niet?
Dupon: "De aandacht voor het kind. Dat ben ik. Van die ellenlange brieven die je in het Grote Boek moet stoppen. Vaak zijn dat ook brieven van papa en mama die klagen over hun kinderen. 'Je moet beter naar mama luisteren. Je hebt deze week twee keer in bed geplast.' Ik probeer als Sint-Nicolaas daar altijd een positieve wending aan te geven: 'Wat goed dat je vijf dagen niet in bed geplast hebt!' Dat is die pedagogische taak. Al ben je als Sint vooral bezig met het opvoeden van ouders."

Toch komt u ook ettertjes tegen tussen al die kinderen?
Dupon: "Ik probeer in alle gevallen goed te zijn. Maar inderdaad na het 1073ste kind kan ik er ook wel eens even genoeg van krijgen. Het vervelendste kind is het kind dat er niet meer in gelooft. Dan is de betovering weg. Ik heb ook wel eens een aanvaring gehad met een stelletje tieners die om drugs en een auto als cadeau vroegen. Die werden op straat fysiek agressief. Slaan. In de rol van Sinterklaas ben je niet in staat om iets terug te doen. Het kostuum dat ik draag is een pak van waarde, ik draag waardigheid uit. Gelukkig heeft toen een passant mij geholpen. Nu begeleidt altijd iemand ons als we bezoeken brengen."

De grootste samenzwering van de Lage Landen

Wat doet u de rest van het jaar als u niet in de huid van Sint-Nicolaas kruipt?
Dupon: "Ik geef les op een middelbare school in Zele: godsdienst. De lessen gaan gewoon door met Sint-Nicolaas. Alleen op 5 december geef ik geen les. Ik ben vooral Sinterklaas op woensdagnamiddag en in het weekend. Mijn leerlingen weten wat ik doe. Ik wijd ze in in de geschiedenis van Sint-Nicolaas, zo raken ze meer gewend aan het idee. Ik geef ze ook de mogelijkheid om Zwarte Piet te spelen. Op dit moment zijn er tachtig jongeren die dat doen. En ook oud-leerlingen die al lang studeren blijven vragen of ze Piet mogen blijven spelen."

Heeft u last van het zwarte gat na 6 december (wanneer Sint-Nicolaas als een dief in de nacht van het schouwtoneel verdwijnt)?
Dupon: "Daar val ik absoluut niet in. Ik geef toe: het is heerlijk, al die aandacht. Maar na 6 december is het werk absoluut niet gedaan. Als leraar moet ik achterstallig werk inhalen. En wat denk je van mijn vrouw, die is maar wat blij als het 7 december is; ben ik weer vaker thuis. Ik zwaai overigens wel soms in mijn burgerkleding naar kleine kinderen, maar die reageren dan heel merkwaardig. (lacht)"

Is het niet vreemd: het Sinterklaasfeest lijkt de grootste samenzwering van de Lage Landen. Het is zelfs een taboe om in de media onomwonden te berichten over de man achter Sint-Nicolaas.
Dupon: "Mooi hè, dat volwassen mensen op zulke momenten de magische fantasiewereld kunnen binnenstappen."

Hoe reageerde u zelf als kind op het bericht dat Sint-Nicolaas niet bestond?
Dupon: "Vreemd genoeg herinner ik me niet meer dat ze tegen me zeiden dat hij niet bestond. Dat is een teken dat ik er klaar voor was. Als het te vroeg zou zijn gekomen, zou ik het me de rest van mijn hebben blijven herinneren. Dan was het een trauma geworden. Nu niet. In de psychologische ontwikkeling van het kind is zeven à acht jaar de gemiddelde leeftijd waarop je zoiets kunt vertellen. Dat hangt samen met de scheiding tussen fantasie en de reële wereld. Klopt dat allemaal wel? Waarom heeft de Sint soms een buikje en dan weer niet? Waarom heeft hij soms een bril op en soms ook niet? De magie wordt doorbroken. Maar dat geldt niet voor iedereen. Bijvoorbeeld volwassen, mentaal gehandicapten. Die blijven geloven in de goedheiligman. Als je bij die mensen over de vloer bent, moet je extra attent zijn. In hun enthousiasme kunnen ze gemakkelijk een stuk van je kostuum wegtrekken. Dat is ook de reden waarom ik nooit kinderen op schoot neem."

Sint op het toilet

Welke impact heeft zo'n kostuum voor u?
Dupon: "Sint-Nicolaas zonder kostuum is geen Sint. Ik heb eens een interview gedaan voor de radio als Sint in mijn gewone kleren en het viel niet mee om die rol neer te zetten. Het pak helpt om Sint te worden."

Hoe kleedt u zich aan?
Dupon: "In mijn metamorfose begin ik altijd met mijn lenzen in te doen. Ik draag als Sint nooit een bril. Wat denk je van al die opgefokte kinderen in een ruimte. Die is dan al flink opgewarmd. Uit de winterse kou buiten kom ik dan zo'n kamer binnen en dan beslaat je bril onmiddellijk en zie je niets meer. Lenzen dus. Daarna doe ik mijn sokken en schoenen aan. Vervolgens de albe, dat is het witte kleed waar een touw omheen wordt geslagen, de singel. Zoals bij iedere bisschop. Vervolgens leg ik de stola over mijn schouders en doe ik een kruis om. Niemand ziet die, want mijn baard zit ervoor, maar het kruis hoort erbij. Daarover de rode mantel. Ik plak grijze of witte wenkbrauwen op en een baard, een snor en een pruik. Tot slot de mijter, handschoenen met de ring."

Wat doet u als u naar het toilet moet?
Dupon: "Dan heb ik een probleem. Gisteren heb ik het kostuum aan gehad van tien uur 's ochtends tot negen uur 's avonds. Dus het komt er wel eens van. Maar ik kan moeilijk alles uitdoen en weer aandoen. Hier in het Huis van de Sint zijn er speciale toiletten zodat het wat gemakkelijker gaat. Je moet uitkijken dat je geen publiek schouwspel wordt. Het is me een keer overkomen dat een schare volwassen fans me achternazaten en zich stonden te vergapen hoe ik naar het toilet ging. De Piet die mij normaal beschermt was juist bezig mij van iets anders te vrijwaren. Als het erop aankomt lost Piet de problemen op. Hij is een soort geriatrisch assistent. (lacht)"

Look me in the eyes: John Lennon vs Richard Nixon 

Imagine... John Lennon met Richard Nixon

For some years Richard Nixon played a major role in John Lennon's life. Nixon could do with Lennon whatever he wanted to do, like a puppet on a string. Yet he was afraid of the ex-Beatle. While they look so much alike! And then there's that third person who makes this intrigued triangle complete.

 

By Dominique Verschuren

John Lennon

In 1966, John Lennon said the Beatles were more popular than Jesus Christ. Besides burned Beatles records and threats of the Ku Klux Klan, Lennon got the dubious honor of his own FBI file. From the establishment of the FBI in 1924 the zealous director J. Edgar Hoover tried to ensure the state safety as much as possible to collect information of any suspicious person. Lennon's file was not so special, half Hollywood was stored in Washington.           

In October 1968, Lennon was arrested for drug possession. An arrest which brought him in trouble later when he wanted a permanent residence permit for the United States. This drug possession was supposedly the official reason why the U.S. authorities wanted him out of the country in 1972. Of course there was more behind it.

Around 1971 he was no longer that peace guru who laid in bed for world peace only two years before. More and more he began to exchange the soft, utopian ideals for the fierce activism on the streets. Was he doubting about a revolution in 1968 on Revolution, in 1971 he was clear: "Say we want a revolution / We better get on right away / Well you get on your feet / And out on the street / Singing power to the people." So Lennon was more than ever before in the spotlight of Washington. A demonstration in the capital was graced with the slogan "All we are saying is ... get Nixon's ass" on the familiar tune of Give Peace A Chance.
 

In August of that year, John and Yoko went to the United States. Forever. That was the plan.

It's clear that Richard Nixon was definitely one of John Lennon's butts. Maybe he was more concerned about Vietnam or the corrupt system, but Lennon used Nixon's name directly to subside his anger. In Gimme Some Truth: "No shot haired - yellow bellied son of tricky dicky." We're All Water on the political record Some Time In New York City: "There may be not much difference / Between Chairman Mao and Richard Nixon / If we strip them naked." On the cover you can find a photographs of a naked dancing Nixon and Mao, Photoshoped avant-la-lettre. A successful joke which ridiculed Nixon.

Also U.S. government saw that in December 1971. Four months after Lennon had settled in the United States, he joined New Left activists like Jerry Rubin and Abbie Hoffman. On 10 December he performed at a concert for John Sinclair. Sinclair was the leader of the White Panther Party and was sentenced to ten years for selling two joints. A few days after the concert Sinclair was a free man. A sign of Lennon's influence on public opinion? A week later, the former Beatle played a benefit concert for the victims of the riots at Attica Prison three months earlier.

But that was only the start, according to an FBI agent: "February 1972, a confidential source who has furnished reliable information in the past, advised that Lennon had contributed $ 75,000 to a newly Organised New Left group, formed to disrupt the Republican National Convention."[0] Not only financially he supported the opponents of Nixon. John and Yoko jumped on the car across the country. It would be a kind of political Woodstock crossing the United States, eventually ending in August in San Diego. There would Nixon officially chosen as the Republican candidate for the presidential election in November.
 

John Lennon was undoubtedly politically active in this period. Wiener: "Of course nobody wants to be a "politician ", but John, in seeking to mobilize people against Nixon, was certainly doing politics." [1]  Jerry Rubin: "John was more radical than I was in this period. (...) He was angry, really angry. He ranted and raved about the police. (...) He was not political in the sense of being a planner - but emotionally, in his gut reaction, he was very radical: "It's us versus them. '"[2]

The idea of ​​rock 'n' revolution circus across America was soon abandoned. The Department of Immigration and Naturalization wanted to deport Lennon. Based on his British arrest for drugs in 1968. He was being spied and his phone was tapped. Lennon: "Guys would always be standing on the street opposite. If I got into a car they'd get in cars and follow me blatantly. They wanted me to know I was being followed."[3] The day after he had told this story on television, the threats stopped. But Lennon was warned.

Richard Nixon

So far Lennon's side of the story. Why did Richard Nixon hunt the ex-Beatle? The answer is contained in the character of Richard Nixon. "A neurotic insecure and therefore power-hungry man who had no feeling for what was decent and what not in politics." Thus America expert Maarten van Rossem. "From the first months of his first term, he deliberately lied, polarized and tried to undermine the democratic process. All this because he felt insecure and threatened, even once he was president. It seemed as if his power could never be large enough to take his fears away."[4]

           

Despite (or perhaps because) he was the most power full man, Nixon saw himself always as an outsider. He trusted no one and almost everyone was for him a political enemy. In the White House circulated a blacklist with people who get caught, spying or had to be made suspicious. From the spring of 1971 Nixon took every effort to be re-elected in 1972. Beside that the secret bombing of Cambodia were leaked and to be read on front page of The New York Times. To avoid those kinds of leaks, the so-called Pentagon Papers, and other opposition, his staff asked people to install listening devices at strategic locations. They committed also other illegal activities. On 17 June 1972 some of those employees were caught in the headquarters of the Democratic Party, the Watergate building.

 

John Lennon was no exception in Nixon's policies. Wiener: "None of the documents that has been released was sent to or from Richard Nixon himself. But Nixon's chief of staff, H.R. Haldeman, was kept informed about the progress of the FBI's campaign to 'neutralise' Lennon."[5] It was so normal during Nixon's tenure that the president probably just note that decision. Yet there is a special reason why Lennon was so dangerous for the President.

 

For the first time in history eighteen years old youngsters got the right to vote. This resulted in an additional twelve million new votes. The previous years were the worst in history since the American Civil War over a hundred years earlier. The assassinations of John and Robert Kennedy, and Martin Luther King, the Civil Right Movements and the Vietnam War divided the country to the bone. The counterculture, largely represented by baby boomers who were born after World War II, grew steadily. Nixon did not hesitate to November 1972. After his resounding victory from one day to the other he stopped troubling Lennon. (The Naturalization Service Lennon would still continue to fight until 1975 when they verdict in Lennon's favor.)

 

Had Nixon reasons to fear Lennon's political influence or was he again float by his paranoia? We will never know. Now, more than forty years later, the tendency to relativize John's influence is very large. Then, in the late sixties and early seventies, it looked differently according the established order. Wiener: "In 1969, Time magazine wrote that rock was 'not just a particular form of pop, but... one long symphony of protest... basically moral... the proclamation of a new set of values... the anthem of revolution'. The underground press never made a stronger claim. For once, Nixon wasn't being paranoid - or at least his deliriums were shared by others." [6] Lennon was cool, Nixon wasn't. Nixon was the establishment, good enough to be kicked. Dan Richter: "(John) had only to say 'yes' and he could speak to millions of viewers on primetime. We did not feel we belonged to the underground or outsiders. We represented the reality, the politicians, the military and the people that John wanted to kick him out the country were living in a fantasy world alive."[7]

Nixon abused his power on a large scale. Moreover the struggle of a lonely man against a whole bureaucratic apparatus speaks to our imagination. David against Goliath, as you can indicates from the evocative documentary title The U.S. vs. John Lennon. That doesn't mean that Lennon, at the height of his fame and only three years after he lied worldwide on television in bed for peace, certainly could have made a difference. But Nixon won in 1972 with such an overwhelming majority[8] of the democratic opponent McGovern that it is unlikely that Lennon could changed that.

David Frost

Nixon was paranoid, insecure and burdened with an inferiority complex. Nixon was a pit bull who never gave up. Like pearls in the mud his victories shine alongside a preponderance of political defeats. Portraits of him giving an image of a wronged man who often referred to his humble origins. He was raised by a domineering mother who gave him little affection and "a little man," as Richard his father always described. In the background the ruthless Quaker Faith. In Oliver Stone's film Nixon Kissinger says: "Can you imagine what this man would have been, if he'd ever been loved. It's a tragedy, because he has greatness." Someone with more subtle sense for what's going on around him would put a good face on the matter; Nixon continued to deny that he had anything to do with Watergate. Even though John Lennon and Richard Nixon were two complete different personalities, not without reason diametrically opposed to each other, they also had things in common: a persistent craving for confirmation, because in the core they never got the recognition from whom they needed most. As always, even though they had reached the top, they keep staring to the "folks on the hill". For both, it was never enough.

David Frost meets John and Yoko

A few years after the Watergate scandal Nixon got his last shot from the British journalist David Frost. Frost became famous with the famous satirical program That Was The Week That Was. The Beatles were frequent guests in his own talk show. In his own country he was almost as famous as the Fab Four. The Goon Show, The Beatles, Monty Python, David Frost...: a strong tradition of sharp British humor. Hey Jude premiered in his program, John and Yoko played on television their second avant-garde album to Frost, he seriously tried to listen. Frost interviewed a wide variety of politicians and other celebrities, but his highlight he reached was the tour de force with Richard Nixon. About his successes and errors, about foreign policy and about Watergate. Frost asked the former president to make his apology ​​to the American people. And they received it.
 

After a play they also made a film: Nixon/Frost is a bit romanticized, but the core of the interview remained. In an imaginary scene Nixon calls Frost late in the evening. And then follows:
 

Nixon: "Did the snobs there (Cambridge University) look down on you, too? Of course they did. That's our tragedy, isn't it, Mr. Frost? No matter how high we get, they still look down at us."

Frost: "I really don't know what you're talking about."

David Frost confronts Richard Nixon

Nixon: "Yes, you do. Now, come on. No matter how many awards or column inches are written about you or how high the elected office is for me, it's still not enough. We still feel like the little man, the loser they told us we were a hundred times. The smart-asses at college, the high-ups, the well-born, the people whose respect we really wanted, really craved. And isn't that why we work so hard now, why we fight for every inch, scrambling our way up in undignified fashion? (...) We were headed, both of us, for the dirt! A place the snobs always told us that we'd end up. Face in the dust. Humiliated all the more for having tried so pitifully hard. Well, to hell with that! We're not gonna let that happen, either of us. We're gonna show those bums. We're gonna make them choke on our continued success, our continued headlines, our continued awards and power and glory! We are gonna make those motherfuckers choke! Am I right?

Frost: 'You are. Except only one of us can win."[9]

John Lennon can only responds with one answer. He sings in Working Class Hero: "As soon as you're born they make you feel small/ By giving you no time instead of it all/ Till the pain is so big you feel nothing at all." In the first five years of his life Lennon was rejected by his mother and father. He was in the war, his mum was lovely but too young to play a mother. She went out dancing while little John was screaming in his bed. She brought men home which made the sensitive boy even more jealous and insecure. When he was five years old John was taken by his father for a holiday in Blackpool. He had the time of his life. But shortly his mother Julia came. The parents argued about their son. In the end they asked him to choose: his mother or father. John choose his father, Julia disappeared and John started to panic. He ran to his mum and she took him with her back to Liverpool.

During the interview with Frost Nixon admitted he had made mistakes: "I let the American people down. I have to carry that burden with me for the rest of my life."[10] Unprecedented for someone who was known as uncompromising. Millions saw the close up of the face of someone who was signed by his own legacy. Just like John Lennon David Frost understood the power of the media.

 

 

 

But those two British men had more in common: they fought their way to the top starting from a feeling of inferiority. And as a curious triangle they had also much in common with their striking opponent: Richard Nixon, an empty shell which stood as alienated to himself as John Lennon did. Even though they were respectively the most powerful person on the planet and one of the four most beloved young men of modern culture. Although there was a world of difference between them, when Richard Nixon and John Lennon looked at each other, they looked in a mirror.

 

---

[0] Phil Strongman, John Lennon. Life, Times & Assassination, p. 153.

[1] Jon Wiener, Come Together. John Lennon In His Time, p. 129.

[2] Jon Wiener, Come Together. John Lennon In His Time, p. 178.

[3] Phil Strongman, John Lennon. Life, Times And Assassination, p. 155.

[4] Maarten Van Rossem, De Verenigde Staten In De Twintigste Eeuw, p. 277.

[5] Jon Wiener, John Lennon versus the FBI, in: Elizabeth Thomson and David Gutman ed., The Lennon Companion. Twenty-Five Years Of Comment, p. 194.

[6] Jon Wiener, John Lennon versus the FBI, in: Elizabeth Thomson and David Gutman ed., The Lennon Companion. Twenty-Five Years Of Comment, p. 195.

[7] Philip Norman, John Lennon. De Definitieve Biografie, p. 724.

[8] 46, 7 million people voted for Nixon, 28, 9 miljoen for McGovern. Percentage: 61,8 against 8,2. That means: 520 electors for Nixon, only 17 for McGovern, a historical victory. More details: http://nl.wikipedia.org/wiki/Uitslagen_Amerikaanse_presidentsverkiezingen

[9] Frost/Nixon dvd, 1h 18 min 36 sec.

[10] http://www.youtube.com/watch?feature=endscreen&NR=1&v=PkcZAB4_wd4 (8 min 05 sec)