Eddy Wally zet zijn masker af

"Mij is het nooit naar mijn hoofd gestegen."

Is hij werkelijk wie hij is of speelt hij een act? Dat is het meest gestelde dilemma als je de naam Eddy Wally op het woord gooit. Ik ging het de artiest persoonlijk vragen. En hij verdedigde zich met vuur: "Mensen die dat zeggen zijn jaloers. Bij mij bestaat er geen schijn!" Wally gaf zijn geheim prijs en laat zich ook nog van zijn meest geëngageerde kant zien!

Door Dominique Verschuren

Vitaal. Dat is wel het minste wat je van hem kan zeggen. Eddy Wally (78) praat levendig,
associatief en alert. Eddy Wally praat graag. Over zijn grote doorbraak bijvoorbeeld:

“Ik bleef lang een regionale artiest met heel veel werk. In de jaren ’60 ben ik doorgebroken
met Chèrie en in het televisieprogramma Eén tegen allen. De knepen van het vak leerde ik van Jo Leemans, een zangeres die toen razend populair was. Zij vertelde mij hoe ik moest poseren op het scherm. Of er tegenwoordig 10.000 of 20.000 mensen voor me staan, dat zegt mij niets. Ik zit zo sterk in mijn vel."

American dream in de vlaamse polder

Die kracht, heeft u dat altijd al gehad of is dat pas later gegroeid?
Wally: “Toen ik met Chèrie doorbrak ben ik sterker geworden. Ik kreeg meer zelfvertrouwen door het succes. Ik kon goed mijn teksten onthouden.”

En in 1973 waagde u de stap naar de Verenigde Staten?
Wally: “Ik was de eerste Vlaming in Amerika. You remember Belgium? No, I can no Belgium. Wie denk je dat België op de landskaart heeft gezet? Mister Wally! In 1973 was ik al te gast bij de costumier van Elvis Presley. Zo’n Elvis-kostuum kost een half miljoen dollar. Maar die van mij zijn ook schoon, hoor. Ik ben zesentwintig keer in Amerika geweest, daar werd mij alles aangeboden. Nu nog. Een contract voor in de casino’s op te treden. Weet je waarom? Presley is weg, Dean Martin is weg, Sinatra is weg, Sammy Davis is weg… Alle grote stars zijn overleden.”

U ziet u zelf in die traditie?
Wally: “Ja, omdat ik de show kan maken. Met een schone hoed op, een chique kostuum. Ze zeggen: ‘Oh, mister Wally, I like you! I give you a very good contract to the casino of America.’ Ik zing met een accent en dat hebben ze graag. Ik heb ook de feeling met het orkest.”

"Eddy Wally blijft altijd bestaan!"

Op uw website staat dat u geen ups en downs hebt gekend. Is dat echt zo?
Wally: “Inderdaad, ups and downs heb ik nooit…”

... Plotseling rinkelt de telefoon. Eddy Wally neemt op: “Goedenavond. Ja?” Er heerst even een diepe stilte. “Ah, Frank!! Hoe gaat het, jongen? ... Het zit goed met de show voor televisie, hoor. ... We gaan elkaar snel zien. ... Ik heb in De Volkskrant gestaan. Je moet eens kijken. Formidabel! Geweldig, zeg!”
 Wally praat enthousiast door. Hij is vandaag gekleed in een witte, glanzende bloes en een moderne jeans met witte hippe laarzen eronder. Modieuze bril met rode glazen op de neus. Om zijn vingers en polsen veel goud. En een wit, plastic bandje. De ruimte puilt uit van souvenirs, trofeeën, hoeden, vazen, foto’s met andere beroemdheden, een bloemenzee... Er komt veel op je af in de woonkamer van Eddy Wally. Een overdadig museum vol (zelf-)verering en nostalgie. Een koning in zijn eigen koninkrijk.
Na vijf minuten rondt hij het telefoongesprek af, om meteen de draad weer op te pakken: “Ik heb nog nooit ups en downs gekend in mijn leven.”

Maar u heeft wel een paar jaar geleden kanker gehad...
Wally reageert plots verschrikt: “Ah, jààà! Dat wel, ja. Toen ik ontdekte dat ik kanker had, werd ik bijna gek. Ik was nog nooit ziek geweest. In 2003 vroeg een vrouw aan mij: ‘Mijn papa ligt in het ziekenhuis op sterven. Komt u hem bezoeken?’ Daar aan dat bed zei ze: ‘Zoals ik nu mijn vader verzorg, zal Marina, uw dochter, u ook nog verzorgen.’ Ik kreeg ineens koude rillingen, warme rillingen, alles door elkaar. Ik ben meteen naar de dokter gegaan, bloed laten nemen… Meteen door naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik een onderzoek waar ik bijna gek van werd. Hij kende mij niet, die professor. Die is natuurlijk ook met andere toestanden bezig… Dat is misschien de eerste Belg die mij niet kent. Hij zei vlak in mijn gezicht: ‘Je hebt de kanker.’ Ik meen dat ik gek ging worden. En toen heb ik mij voorgenomen: ik ga vechten als een leeuw. Ik heb nooit het idee gehad dat ik dood zou gaan. Die kracht haal ik van Maria.”

U bent een gelovig mens?
Wally: “Van jongs af aan.”

U bent intussen 78. Denkt u wel eens aan de dood?
Wally: “Nee, daar denk ik NOOIT aan. Ook niet toen ik kanker had. Dood. Spreek dat woord niet uit, want dat is niet waar.”

Is er dan geen hemel? Of reïncarnatie?
Wally’s lippen staan even stijf op elkaar. Dan zegt hij: “Ik heb een geloof op mijn eigen: Mariëtje en ik zijn gelovig aan onze lieve vrouw Maria.”

Als Eduard van de Walle ooit sterft, blijft Eddy Wally dan eeuwig voortleven?
Wally: “Oh ja! Eddy Wally blijft altijd bestaan! Dat kan ik recht in uw ogen zeggen. Weet je waarom? Omdat ik heel veel opgebracht heb. Ken je in België iemand die zo’n carrière heeft gehad als ik?”

"Ook al ben ik een ster, ik sta open voor iedereen."

Welk specifiek talent heeft u?

Wally: “Talent? Ik heb iets speciaals. Elke bijzondere artiest heeft zijn eigen ding. Er was toch maar één Zangeres Zonder Naam. Eén Elvis Presley. Er is maar één Eddy Wally. Er komt geen tweede…”

Wat is dan typisch aan Eddy Wally? Wat maakt hem tot wie hij is, zoals er geen tweede bestaat?

Wally: “Wauw! Ge-wèèèl-dig!”

En dat is niet te imiteren?

Wally: “Niet zoals ik het doe.”

Hoe je het ook bekijkt, de showbusiness is een wereld van glamour en schijn. ‘Image’ is het toverwoord. Veel artiesten doen zich anders voor dan ze werkelijk zijn. Sommigen verbergen zich zelfs achter een alter ego. Het is dan moeilijk onderscheid maken tussen de artiest en de man/vrouw daarachter. In die showbusiness bestaan er niet zo gek veel artiesten die hun imago meer in de verf zetten dan Eddy Wally.

Op de vraag hoe hij zichzelf ziet, antwoordt hij resoluut:

Wally: “Eddy Wally is een eenvoudige artiest. Een artiest met een hart. Voor iedereen. Als ik ergens kom, gaan de deuren voor mij open. Massa’s en massa’s volk. Dat komt omdat ik alles geef voor mijn show. Ik heb een heel mooi, gevarieerd programma. Bij mij zit er beweging in, een zonnetje in huis.”

U bent geboren als Eduard Van De Walle…

Wally: “Ach, vergeet die naam. Zeg gewoon Eddy Wally. Eduard... die naam… als ze me zo noemen kijk ik niet eens om. Ik ben groot geworden als Eddy Wally en zo is het. Jij bent de eerste die dat in al die tijd zegt, die naam.”

Uw dochter noemt u ook Eddy?

Wally: “Ja, mijn vrouw ook. ‘Eddy Wally, ga je dat even voor mij doen?’”

U heeft een uitgesproken imago. Uw enthousiasme, uw kostuums, uw hoedje, uw act… Sommige mensen zeggen dan: Eddy Wally is niet echt, Eddy Wally speelt Eddy Wally. Hoe ziet u dat zelf?

Wally: “Mensen die dat zeggen zijn jaloers. Bij mij bestaat er geen schijn. Ik ben zoals ik ben. Zowel vóór als achter de camera, ik ben altijd dezelfde. Altijd sta ik open... (even stilte) Ik ga het je anders uitleggen. Als ik naar een optreden ga, dan ben ik kalm en ik maak tijd voor de mensen. Begrijp je? Mij is het nooit naar mijn hoofd gestegen. Ik ben groot geworden, internationaal, dankzij de mensen. Ik ben Eddy Wally gebleven. Toen en nu. Daarom hebben de mensen mij zo lief. Iedere dag ontvang ik mensen zoals jij, voor interviews. Andere artiesten hebben geen tijd. Bij mij is iedereen altijd welkom. Ook al ben ik een ster, ik sta open voor iedereen. Ik ben eenvoudig, dat valt veel mensen zo mee. Ik ga graag met de mensen in gesprek. Dat zou meer moeten gebeuren, dat mensen meer tijd hebben voor elkaar. Het is allemaal te gehaast geworden.”

"Je kunt geen krant opendoen of het is miserie en miserie."

Image of niet, Eddy Wally weet mensen te raken. Tot aan de jongste generaties.

Wally: “De jeugd is heel lief voor mij. Ik denk omdat ik zulke goede liedjes heb. Ik ben een ambiancemaker. Ze aanvaarden mij. Als je dat ziet op de Gentse Feesten en in Brussel in de Marollen. Ze komen allemaal naar mij toe, omdat ik iedereen te woord sta. Ik zie en voel wat er gebeurt rond mij. Ik kan me goed inleven in andere mensen.”

Dan wordt er gebeld. Een moeder en haar zoon staan voor de deur. De jongen, Gertjan
(12), heeft een opdracht van school meegekregen: interview een bekende Vlaming.
“Zo tussen de mensen... ben ik er voor iedereen,” improviseert de charmezanger.
“Kom maar bij mij, jongen. Hoe vind je Eddy Wally?” De verlegen tiener komt amper uit
zijn woorden: “Een goeie zanger.” “Amai, een superstar!” verbetert de artiest zijn
fan, om snel over te gaan tot: “De eerste vraag!” Als de jongen en zijn moeder na enkele foto’s en een handtekening hartelijk worden uitgelaten door de gastheer, pakt Wally naadloos de draad van het interview op dat hij een kwartier eerder onderbrak:

Wally: “Welke shows zie je tegenwoordig nog op televisie? Schieten, vechten, verkrachting… De mensen worden het beu. Hoeveel mensen in België plegen geen zelfmoord? Je kunt geen krant opendoen of het is miserie en miserie. Begrijp je? De wereld is aan het veranderen: ook met die opwarming… Wat gebeurt er allemaal? Hoeveel mensen zitten niet in moeilijkheden? Hoeveel arme mensen zijn er in België?”

Heeft u een oplossing voor die problemen?

Wally: “Vroeger was de samenleving anders, de mensen hingen aan elkaar. Zaten buiten op een stoeltje, een praatje te maken. Vorig jaar in Amerika vroegen ze via de computer wat ik wilde eten! Er is geen contact meer. Dat wil ik meegeven. Leg veel contact met de mensen om je heen. Dat is heel belangrijk."