Claude Monet and the Sistine Chapel of Impressionism

 

A world of art and love

 

Just one hour away from the heart of Paris, in Giverny, there's a garden. Garden full of the most famous water lilies in the world. People from Sweden, USA, Japan or just France come to view them. What is so special about this water lilies? They have been immortalized by Claude Monet.

 

By Dominique Verschuren

 

Everyday Claude Monet (1840-1926), the master of Impressionism, sat in his garden. Painting what he saw. No time for psychologizing or referring to ancient themes. He only gave an impression of what he observed: the trivialities of his garden.

These days those water lilies are still there, being watched by hundreds of tourists from all over the world. A queue of people stands outside, patiently waiting to enter. While waiting you're informed where you are. Included a map of the gardens: from the rose garden (number 4 on the map) and Monet's house (number 3) till the toilets (number 5). Always useful. You even hear and smell that toilet from outside. On paintings Monet's garden is a piece of art. In reality it's influenced by the elements.

 

It's a garden for fanatics. In a double way Monet wanted to control nature. It wasn't only on canvas that he tried to give nature a complete new dimension and meaning. On Le Bassin aux Nymphéas for instance shape and content make love, melting together as two lovers. But beside this manipulation of nature in colours and stripes Monet also tried to control nature in his own back garden. This piece of land he bought in 1893 - he was 53 years old - contains the small stream the Ru. The exotic water lilies laid in artificially heated waters, imported from Japan. Monet tuned the colours and shapes of his plants very carefully. He left nothing to change to write the last chapter of his genius: the Sistine Chapel of Impressionism.

 

A water lily world

 

Monet saw landscapes without clouds and horizons. It causes disorientation and a new way of seeing. You dive in another universe. The distinct between you and the outside world starts to fade. You become one with this world, a world which released you from worries, decisions and responsibility. A place where you can spending some time talking about the important things in life. Just sitting at a table, drinking tea and chatting about art and love. About love for art and the art of loving.

The garden which was constructed from a conceptual plan was idealized as an untouchable image of nature. The female symbolic of the water lily was a part of it. Mallarmé's poem Le Nymphéa refers to the mysterious sources of life and the undivided nature of being. Monet painted the water lilies on huge canvases as a decoration in a round without frames. Because nature doesn't stop at the end of your canvas. Le Bassin aux Nymphéas can still be viewed in Musée de l'Orangerie in Paris.

 

In 1911 his second wife died, followed by his son three years later. Monet got depressed for a couple of years, consumed by loneliness and sorrow. He was struck by cataracts but cured. He continued painting. With his last strengths he painted new water lilies, unsatisfied by his own new performances. All this time he was cared by his daughter-in-law. On December 6th 1926 he died in Giverny. Two days later he was buried without pomp and speeches.

 

The water lilies still grow. In his garden, on the canvas. It's an opportunity for everyone who wants to be inspired by beauty.

(Thanks to Helen Williams)

Fondation Claude Monet, rue Claude Monet 27620 Giverny
Open daily from 9.30 am to 6.00 pm
From April 1st to November 1st.
 

 

 

... To pass the time

If you knew you were going to live forever, you wouldn't need to eat anymore. Neither would you need money. What would you bother to do during the day? Work would no longer matter. The main problem would be that the boredom wouldn't end, cause your life just goes on. Playing and drinking is all you'd do.

 

You don't have to be rich, powerful or famous, because you survive anyway. Death makes us live - to reach something before we die. If you live forever you don't make time for action because you can start again tomorrow. But you don't start tomorrow, because you have literally all of time to start. So you never start anyway. Besides why should you start, what do you have to compensate? Ambitions are out of the question.

There's nothing to pass onto the next generations, because you won't die. The question is: if you live forever have you ever been born? Or were you always there? Can you have children and parents if you weren't born at all? 'Forever' is a priori difficult to understand. How long does it take? The word 'long' dissolves with the predicate 'forever'. This removes also 'forever' because that word refers a priori to length, while de facto it denials. In that way 'forever' stays an alive and kicking abstraction for the human brain, but at the same time unimaginable and the complete radical nothing. Death doesn't frighten us, but eternity does.

 
By Dominique Verschuren
 

 

...Om de tijd te doden

Als je  eeuwig zou leven, zou dat betekenen dat je niet meer hoefde te eten. Je had dus ook geen geld nodig. Wat doe je dan de hele tijd in plaats van werken? Je vervelen? Het grote probleem met vervelen is dan dat het niet eindigt, want je leven eindigt niet. Spelen en drinken is alles wat we zouden doen.

Je hebt ook geen behoefte om rijk, machtig of beroemd te zijn, want je overleeft toch wel. De dood zorgt ervoor dat je iets wilt doen, iets wilt bereiken voordat je sterft. Anders krijgt het gevoel van verlies je te pakken, als je niets achterlaat. Als je eeuwig leeft schiet je niet acuut in actie, want je kunt ook pas morgen beginnen. Maar je begint niet morgen, want je hebt letterlijk eeuwig de tijd om te beginnen en dus begin je niet. Bovendien heb je geen behoefte om te beginnen want je hoeft niets te compenseren. Ambities bestaan niet.

Je hoeft ook niets door te geven aan volgende generaties, want je sterft niet. De vraag is als je eeuwig leeft of je dan geboren wordt. Of was je er altijd al? Kun je dan kinderen en ouders hebben als je nooit geboren bent? 'Eeuwig' is a priori moeilijk voor te voorstellen. Hoe lang is dat? Het woord 'lang' lost op bij het predicaat 'eeuwig'. Hierdoor verdwijnt ook 'eeuwig' omdat dat woord a priori verwijst naar lengte, terwijl het de facto de ontkenning daarvan is. Op die manier blijft eeuwig voor de mens een abstractie die springlevend is, maar tegelijkertijd onvoorstelbaar en dus het complete, radicale niets. De dood beangstigt niet, de eeuwigheid doet dat.

(Thanks to Helen Williams)

http://www.youtube.com/watch?v=--HxwVECRl4

 

 

Psychotherapeute Lut Celie vertelt over Connected

'We mogen niet bang zijn om ons hart te verbinden met elkaar.'

Midden in een volkswijk van Gent staat een groene oase: een oud, idyllisch begijnenhof. Het lijkt een eiland, met muren afgezonderd van de omgeving. Maar toch is het een plek van verbondenheid. In een van de authentieke huizen legt Lut Celie, psychotherapeute, uit waarom verbondenheid het hart van ons leven vormt.

Door Dominique Verschuren

Lut Celie: 'Ik begeleid voornamelijk jongeren. De meesten van hen hebben een ingrijpende gebeurtenis meegemaakt en zijn uit verbinding met hun omgeving geraakt. Ik kom vaak op scholen en begeleid zogenaamde groeigroepen. Daarin werken we ook aan verbinding. Het verbinden van binnenwerelden van jongeren.'

Binnenwerelden van jongeren?

'Ik hoor uit verhalen dat veel jongeren zich van binnen eenzaam voelen. Ze hebben niet meer de vaardigheden om wanneer het moeilijker wordt, als er zaken zijn blijven liggen, om die te delen met anderen. Om kwetsbaarheden, emoties,  gevoeligheden in verbinding te brengen met anderen. Hoe kunnen wij ons verbinden met anderen? Die vraag staat voor mij centraal, dat probeer ik over te dragen. Verbinden niet alleen in woorden, maar ook non-verbaal. We mogen niet bang zijn om ons hart te verbinden met elkaar.'

Hoe kunnen we dat doen, ons hart verbinden?

'Door niet bang te zijn. Door ons te laten zien. Het gaat om authenticiteit, groei. Dat mag afwijken van anderen, dat mag speciaal en anders zijn. Maar vertrekkend vanuit wie je zelf uiteindelijk wilt worden. Niet bang zijn om voor dat stukje te gaan staan. Jongeren die zich niet verbinden blijven op zichzelf bestaan, beginnen zichzelf abnormaal te vinden en niet oké. Of zelfs eenzaam. Trouw blijven aan jezelf is erg belangrijk. Vergelijk je zelf niet, wat ik vaak zie bij jongeren, maar denk: Daar sta ik voor en dat ga ik delen. Maar dan komt de vraag: waar zit veiligheid en vertrouwen om wie ik ben en waar ik voor sta en hoe ik denk en voel? Waar zit veiligheid en vertrouwen om dat te kunnen delen? Om mij daar minder eenzaam in te voelen. Dat delen is belangrijk in het verbinden. Ik zie vaak een rem op dat delen.'

Waar komt die rem vandaan?

'Het zit vaak in angst. Angst om niet begrepen te worden, om niet geliefd te zijn, om niet bij de groep te horen. Als je je zo gedraagt blijft er vaak een afkooksel van jezelf over. Je bent geliefd door wat de anderen van je verwachten en verlangen, maar niet om wie je werkelijk bent.'

Waar zijn we dan eigenlijk naar op zoek?

'Eenzaamheid en je niet kunnen verbinden met anderen is één van de grootste oorzaken van depressie. "Ik word niet begrepen." "Luister eens naar mij!" Ik heb een tijdje geleden een afscheidsbrief gelezen van een meisje dat zelfmoord pleegde. Daarin stond: "Niemand begrijpt mij." Niemand die echt verbinding had gemaakt en haar erkenning had gegeven! Mensen staan klaar met goed bedoelde adviezen, maar dat is vaak niet voldoende. Je hebt iemand nodig die zegt: "Ik kan geen pasklaar antwoord geven, maar ik wil wel met u een weg afleggen."'

Valse veiligheid

Is er eigenlijk veel angst onder jongeren?

'Er is veel angst. Angst om gepest te worden, om buiten de norm te vallen. Jongeren leven zeer sterk op eilandjes. Het draagvlak van een familie, een gezin, buren, de scouts... de ankers die vroeger gegeven werden, ook al waren die niet altijd even positief, die vallen beetje voor beetje steeds meer weg. Er is ontzettend veel beïnvloeding en dus ook angst. Niet mogen zijn wie je eigenlijk bent. Dat doet jongeren vaak wankelen.'

Hoe moeten we die eilandjes concreet zien?

'Jongeren die zich vaak niet begrepen voelen gaan enorme eigen werelden creëren. En daar zijn alle mogelijkheden voor in deze tijd. Ik trek mij terug alleen op mijn kamer en ik zoek daar mijn eigen wereld. Zoals een moeder mij vertelde: "Mijn zoon zit 's avonds 4 of 5 uur op zijn kamer, games te spelen. Ik heb geen contact meer met hem." Jongeren gaan letterlijk uit verbinding met de wereld. Ze hebben even het gevoel dat die virtuele wereld hun wereld is, maar het is valse veiligheid.'

Valse veiligheid. Dat klinkt uitgesproken. Wat is er zo vals aan die wereld?

'Omdat hun eenzaamheid opgevuld wordt door iets virtueels, iets wat die binnenkant, die binnenwereld niet voedt. Die eenzaamheid wordt even verdrongen, niets meer. Maar die eenzaamheid heeft verbinding nodig. Ik ben niet tegen die virtuele communicatie zoals internet en sociale media, maar dat alleen mag niet jouw wereld worden. Er bestaat zoveel verdieping daarnaast. Ik hoor vaak jongeren zeggen: "Ik zit veel in die virtuele wereld, maar als het echt over mezelf gaat dan weet ik niet wie ik moet bellen." Sociale netwerksites hebben hun functie. Het is een vorm van communicatie, maar het blijft oppervlakkig. Eenzaamheid wordt daarmee niet opgelost.'

Lut Celie: 'Gisteren zat hier een jong meisje van 22 met haar vriend. Met die gast heeft ze al een relatie sinds haar 15e. Ze zegt tegen hem: "Ik heb het gevoel dat je me niet begrijpt. Ik voel mij alleen staan." Die vriend zegt tegen haar: "Ik ken je al 7 jaar. Ik kan toch wel weten hoe je bent, ik begrijp je volledig, ik zorg al zo lang voor je." Zoals ouders ook vaak doen tegen hun kinderen: "Ik hou wel van je!" En toch voelt dat kind het niet. Die gast heeft inderdaad het gevoel dat hij al 7 jaar voor haar zorgt, op zijn manier. En toch blijft zij met een gevoel achter: Ik word niet begrepen. Hoe komt dat? Wat zorgt ervoor dat die ouder uit verbinding raakt met dat kind.'

Wat kan die jongen anders doen om toch terug die verbinding te maken met zijn lief?

'Vragen stellen, open staan. "Hoe komt het dat je je niet begrepen voelt? Wat kan ik doen zodat jij je meer begrepen gaat voelen? Daar wil ik aan werken." Misschien heeft zij een verandering ondergaan, een ontwikkeling, wat uiteraard heel menselijk is. Hij moet haar opnieuw ontdekken. Door vragen te stellen en niet ervan uitgaan dat hij haar van haver tot gort kent.'

Echtscheidingen en verwachtingen

Hoe belangrijk zijn ouders in de verbinding die jongeren kunnen maken?

'Ouders zijn zeer belangrijk omdat zij hechtingsfiguren zijn. Daarom zijn zij belangrijk om erkenning te krijgen. We zetten ons enorm tegen hen af. Maar om uiteindelijk te worden wie je bent als jongere is het belangrijk om een compliment te krijgen. "Je bent zo goed bezig!" Een jongere mag zichzelf worden. Dat is erg belangrijk. Alles dobbert, het wordt steeds onveiliger. Ouders gaan uit elkaar, echtscheiding, verwarring alom. Daarom is een identiteit ontwikkelen zo belangrijk.'

Echtscheidingen worden vaak gezien als slecht voor jongeren. Is dat werkelijk zo?

'1 op de 3 jongeren komt rechtstreeks in aanraking met scheidingen, omdat hun eigen ouders uit elkaar gaan. Veel jongeren kunnen daardoor moeilijk verbindingen aangaan. Met hun lief en met andere jongeren. Ze redeneren: Het kan morgen al gedaan zijn, misschien volgend jaar, dus waarom zou ik er zo veel aandacht aan besteden? En waarom zijn mijn ouders uit elkaar? Weet ik niet, ze kwamen gewoon niet meer goed overeen. Het kan mij ook wel overkomen.

              Een scheiding is sowieso een ingrijpende gebeurtenis, waardoor het fundament wankelt. Wat heel erg belangrijk is, is dat veiligheid en vertrouwen, die normaal gezien bij die hechtingsfiguren liggen, hersteld worden. Ik zeg niet: scheiden is traumatiserend. Scheiden is een ingrijpende gebeurtenis die ook bij jongeren veel zorg en aandacht vergt om te herstellen.'

Tot slot: welke rol spelen verwachtingen?

'De druk die jongeren wordt opgelegd kan erg groot zijn. Vaak horen verwachtingen niet bij de jongere. Veel ouders hebben die verwachtingen, die vaak niet reëel zijn. Dat kan een jongere enorm onder druk zetten. Sommigen kunnen niet onmiddellijk aansluiten op de Hogeschool of universiteit, gewoon omdat ze op zijn. Vergeet ook de druk van de school niet. Het prestige gericht zijn van de scholen is zeker gestegen. Veel scholen, ook middelbare, klagen dat ze niet extra aandacht kunnen geven, want ze moeten het lesprogramma afkrijgen. Leer die gasten ook andere dingen, over vriendschap, over iets dat gebeurt in de media, iets dat bij jongeren leeft. Gewoon samen iets delen.'