de Liefde IV. De liefde is overal. Kijk maar om je heen. Zoveel mensen die je op een dag ziet. Allemaal met hun eigen verhalen, hun behoeften, verlangens en teleurstellingen. De volgende in de reeks die over haar ervaringen vertelt is Rosie.

 

"Met de meeste mensen om mij heen voel ik mij totaal niet verbonden"

 

Rosie (36 jaar) is haar patroon van passiviteit beu. Maar wat dan te kiezen? Waarom loopt ze altijd weer tegen dezelfde muren op in een nieuwe relatie? En altijd wijzen die relaties weer naar haarzelf: "Ik hou niet van mezelf. Ik kan niet omgaan met mijn onvolkomenheden."

 

Door Dominique Verschuren

 

Rosie: "Ik kan niet te lang iemand rond mij verdragen. Sinds een paar maanden is er iets in mij waardoor ik mij met de meeste mensen om mij heen totaal niet meer verbonden voel. Het is juist die verbondenheid waar ik mee worstel, die kan ik niet aan. Maar in mijn hoofd snak ik er voortdurend naar.

De liefde geeft het meest complete gevoel van bestaan. Als je naar Parijs gaat en je mag kiezen tussen een hele goede vriend(in) of met je geliefde dan denk ik dat iedereen die geliefde kiest. Omdat dat een veel completere ervaring is: het fysieke aan het geestelijke aan het emotionele, al die gebieden komen samen in die liefdesband. Geen enkele andere band doet dat. In mijn ideale film voel ik mij compleet verbonden, compleet op mijn plaats. Ik val met mezelf samen. Omdat ik dat in de realiteit nooit ervaar, denk ik dat het nooit genoeg is."

 

Het huis van de liefde

 

"Het aanmodderen in mijn leven heeft te maken met geen deur durven dicht te doen. Als ik een relatie begin dan stap ik een huis binnen, maar ik laat altijd de ramen en deuren openstaan. Als ik weg wil, moet er altijd die uitgang zijn. Ik besef meer en meer dat dat een bepaald patroon is, waardoor ik mij niet volledig engageer. Op het moment dat ik buitenstap en die relatie achter mij laat, sluit ik die deur ook niet achter mij. Alle relaties die ik heb gehad worden daar heel erg door gesymboliseerd, door altijd met open ramen en open deuren te zitten, waardoor je eigenlijk altijd in de tocht zit en constant een stijve nek of een verkoudheid hebt.

Die verkoudheid uit zich in voortdurende twijfel. Is dit wel wat ik wil en is er niet iets dat gepaster, beter, grootser of meeslepender is? Het is bijna nooit voldoende. Dat heeft te maken met een of ander ideaalbeeld. Die film bestaat in mijn hoofd en ik kan die bekijken. En alles wat niet in die film zit, past niet in mijn leven. Zelfs als ik kan onderkennen dat iets mooi is. Als ik kies voor iemand heb ik altijd paniek om dat wat ik laat liggen. Ik ga nu naar Parijs, maar hoe zou het zijn in Moskou of in Ijsland? Maar daar kan ik volgend jaar nog naar toe. Dat geldt niet voor een relatie als je er echt voor wilt gaan. Ik besef nu dat het niet genoeg is omdat ik al die deuren en ramen open laat staan."

 

Vervelende verliefdheid

 

"Al mijn verliefdheden zijn gekoppeld aan een situatie van vrijblijvendheid. Vanaf het moment dat die vrijblijvendheid dreigt weg te vallen, dan is ook de verliefdheid weg bij mij.

Ik ben heel lang verliefd geweest op P. In mijn beleving was dat echt de man die ik wou, er was geen twijfel mogelijk. Ik zag er enorm van af. Eigenlijk zat mijn binding naar hem in zijn afwijzing van mij. Je voelt je zo kwetsbaar en die ander heeft zoveel macht over je, omdat je juist zo kwetsbaar bent. Dat is angstaanjagend. Het ergste wat bestaat is om afgewezen te worden door iemand op wie je verschrikkelijk verliefd bent. Dat raakt je zo in je diepste kern. Je wordt pas verliefd, als die persoon je heeft geraakt. Als je dan afgewezen wordt, dan maakt je dat zo onzeker. Dat komt als een messteek binnen. Ik snap heel goed dat mensen die dat een of twee keer meemaken, dat die zeggen: laat me alsjeblieft nooit meer verliefd worden. Zij verkiezen dan liever een veilige relatie die ze onder controle hebben, die ze in de hand hebben. Dat begint op te wegen tegen het verdriet, de machteloosheid, de kwetsbaarheid van een verliefdheid die niet beantwoord wordt.

Je hebt de verliefdheid waarbij je heel blij bent om die ander te zien, of heel zenuwachtig vooraf. De verliefdheid waarbij je gesprekken aan het voeren bent ook als die persoon er niet is. Voortdurend die dialoog in je hoofd. Aangename vorm van verliefdheid die kleur geeft, die een gloed geeft over het dagdagelijkse bestaan. Je hebt ook verliefdheid die overkomt je als een ziekte. Die heb ik twee keer meegemaakt. Alsof ze drugs in je armen hebben gespoten, je hebt er totaal geen controle over en het is iets dat jou belemmert in je functioneren, het heeft je 24 uur per dag in haar macht. Je raakt er door geobsedeerd. Het geeft je vleugels, maar het is zo lastig omdat je het niet aan en uit kunt zetten. Ik functioneer dan ook niet. De eerste keer dat ik dat meemaakte, heeft me dat bijna een jaar gekost. Ik kon mij niet concentreren, ik kon niet meer lezen, ik kon geen paper meer schrijven. Ik kon aan niets anders meer denken. Ik vond dat een heel machteloos gevoel. Gevoel van ontoerekeningsvatbaarheid, het heeft totaal niet meer met de werkelijkheid te maken. Je voelt je belachelijk. Je doet dingen waar je je achteraf voor geneert."

 

De ander kun je niet veranderen

 

"Ik hou niet van mezelf. Op dit moment niet. Vroeger trouwens ook niet. Ik kan niet omgaan met mijn onvolkomenheden. Ik ben ook nog nooit trots geweest op mezelf. Ik heb soms het gevoel dat ik meer kan geven aan mensen als ik niet in een relatie zit. In al die relaties heb ik een gevoel van mislukking ervaren. Misschien sla ik tilt op verwachtingen. Bij minnaars en vrienden kan ik meer bij mezelf blijven. In een relatie geef ik teveel van mezelf weg. Binden is voor mij gelijk aan jezelf verliezen in de slechte zin van het woord. Altijd een beklemming of iets dat je niet intact kunt houden. Daar moet die bindingangst in zitten. Ik kan niet denken: probeer het gewoon drie maanden en dan zien we wel. Vanaf het moment dat ik in een relatie zit, weet ik niet waar ik eindig en die ander begint. Alles vertroebelt. Alleen zijn is veel duidelijker. Je moet alleen tegenover jezelf verantwoording afleggen. Eenzaamheid is een duidelijk emotie en die is alleen van jezelf. Daar heb ik het veel minder moeilijk mee dan in een relatie voelen dat iemand jou iets verwijt. 

Heel belangrijk is dus om jezelf te blijven en te durven blijven, vanaf het begin. Als jij altijd om tien uur naar bed gaat en die andere persoon blijft tot één uur op dan moet je niet in de verleiding komen om ook later op te blijven. Dat wreekt zich altijd. Omdat je niet toont wie je echt bent, omdat je ook jezelf bedriegt op dat moment. Vroeg of laat komt er een moment dat je toch om tien uur wilt gaan slapen en die ander begint je dat kwalijk te nemen omdat je in het begin wel meedeed. Je moet van in het begin voluit jezelf durven te zijn. Van in het begin opkomen voor de dingen waar je voor staat. Dat is ook de enige manier om echt tot elkaar te komen of echt niet. Heel veel mensen maken de fout om na tien jaar de ander te verwijten dat die persoon geen rekening met hen houdt, terwijl ze eigenlijk zichzelf moeten verwijten. Je moet weten je gevechten te kiezen: wat is wel belangrijk voor mij, wat is minder belangrijk voor mij om voor te strijden? Op wat kan ik een toegeving doen?

Ik vind dat heel moeilijk. Je kunt de ander niet veranderen en je wilt dat de ander dat ook niet bij jou doet. Maar hoe ga je om met verschillen? Want die zijn er altijd. Hoe ga je er mee om zodat je trouw blijft aan jezelf, dat de ander zichzelf kan blijven maar dat je tegelijkertijd wel bepaalde dingen mag aangeven. Dat vind ik een moeilijk evenwicht. Ik heb tot nu toe nog geen manier gevonden om er mee om te gaan. Ik ben er elke keer weer op stukgelopen. Wanneer doe je iets uit liefde, wanneer verloochen je jezelf?

 

 

Ga ervoor!

Ik geloof niet in het principe: het is nu niet het moment, ik heb eerst nog tijd voor mezelf nodig. Als je iemand echt wilt, al woon je aan de andere kant van de wereld, dan ga je er gewoon voor. Dan ga je niet zitten zeiken van: mijn vorige relatie en is dit nu wel het juiste moment. Je gaat ervoor alsof het eerste en het enige in je hele leven is. Twijfels zie ik dan ook als een alarmsignaal. Dat maakt het zo verwarrend. Ik krijg die signalen altijd, tenzij iemand niet kiest voor mij. Zelfs als de juiste man langskomt, dan komt dat alarmsignaal. Dan ligt het niet aan die persoon of de omstandigheden, maar dan ligt het aan mij.

 

Misschien kan ik beter beslissen om de komende drie jaar me niet bezig te houden met relaties. En me wijden aan iets anders, bijvoorbeeld een boek schrijven. Als ik terugkijk sinds mijn achttiende jaar heeft het zoveel tijd en energie in beslag genomen. Eigenlijk veel meer dan het mij iets heeft opgebracht."