About Love I. Love is everywhere. Just look around. So many people you see everyday. All of them with their own stories, their needs, desires and disappointments. One of them is Martha, first in succession.

 

"In the end I love my cousins most, because they need me"

 

 

Martha is 34 years and a virgin. Once been kissed. What does she knows about love? Everything, if you talk about desires. And the boundary of what  you can bear: "I've never outspoken my feelings for him to him. I've never told him, because I am scared he would make fun of me."

 

By Dominique Verschuren

 

Martha: "I don't think I'm abnormal, even though the Western culture is focused on sex. It just happened like that. Not because of religious persuasion or a principle, as if I wait till I'll be married. No, to me it's not loaden. Of course I don't know if I miss something. Sometimes I wonder why I haven't sex so far. Last Thursday with J. for instance was very romantic, we could really close the evening in a king size bed. But not with him, as long as he is together with his wife. I feel too good to be one of his flirts.

 

I was thirty when I kissed for the first time. I didn't had the extraordinary need to feel how it is to be kissed, or how it is to feel a man inside me. If you don't know it you can't miss it. Most of my friends are single, so it's no issue. Flair Magazine is every week full of articles about sex. To me is the same as the weekly receipts in Flair while I'm not such a kitchen princess. Of course sex interests me more than cooking, but you read once and then scroll again."

 

The courage of your convictions

 

"J. came into my life during drama class. The first thing I was thinking about him was: what a autistic guy they brought in! That was J. In such a group your talk about the lyrics, you get to know each other better. J. sat there with a long face, but slowly he melt. He began to take the lead. On one side he is on his stripes, he speaks of what he stands for. On the other hand he did not dare to go. He lacks the courage of his convictions.

 

J. told me once I was dangerous for him. I played his fiancé. He hold me the whole evening and kissed me, as a part of the role. It was different with me than with other actresses. Others also noticed. He told me: 'You're dangerous for me.' I was flattered. Honesty I couldn't sleep anymore. I was in seventh heaven.

 

Three years ago we kissed. I had a hard time at my work. On an evening, while I tried to postpone next day as long as possible, we sat for hours at a table holding each other's hands. Even when his best friends came in we kept sitting like that. When I went home we kissed. I still regret it was only once.

 

Long time I didn't know that J. had a girlfriend, F. He hadn't told me about her. I discovered her by coincidence, when we were rehearsing at his home. F. was blunt and unfriendly to us. I think she was jealous. She didn't like our group. She never come to a performance. I don't know if she knows that we have performances. In meanwhile they have been married.

 

I've never outspoken my feelings for him to him. He must know from a friend of mine. I've never told him, because I am scared he would make fun of me. Maybe he wouldn't do that, but I'm scared for it. I don't want to.

 

Maybe you think he plays with my feelings, but I don't feel it that way. At the end those are my feelings. I just love him endure. I enjoy him. Last Thursday: poem night. We wander to the place where the poems were read. J. is also there. He's standing with his friends and suddenly he comes at me. Very excited: 'How nice to have you here!' We watched a beautiful sunset for twenty minutes. Arm in arm. At that moment I thought: why don't I continue? Of course because he's married. Because despite everything, he is still in F."

 

Unconditional love

 

"I don't think J. is my great love. Cause I think I otherwise wouldn't let me stop by F. I've seen that with my sister. She was so in love with her ex-husband that she left her life in small Turnhout to Antwerp, left her friends, family... She chose for two hundred percent for her ex-husband. If I say or do the right things, then it could become something between J. en me, put him under pressure, ultimatums... But that's not what I want, I don't want him to choose for me like that. It has to go spontaneously, it has to come from his side. My sister was blind for all rational possibilities, she just didn't saw them. I think you're going through that if you found your great love. I take that daughter, that divorce is also no problem, just as the difference of age. The great love, you go blind for. I never encountered him.

 

I also never tried datingsites. I cherish the romantic idea that it has to come from itself. My ideal is: you go to a supermarket, you accidentally leave your basket fall, the apples roll on the ground, someone help pick up the apples and you look into each other's eyes and that's it. I don't believe it really, but secretly I hope. All that stuff of dating sites, it seems too forced to me. I don't go on a dating site between all those desperate people. I prefer to stay lonely alone than in a relationship, I think. Loneliness may overtake me. Then I feel a half hour very sorry for myself. Then I play some good music or someone calls me, or I've planned something nice in my agenda. Then it's over.

 

Eventually I expect somebody with whom I can be myself completely. I have to offer something: content, warmth, attention... But only if I can be myself. I love to have children, but I don't dare to have them alone. A colleague of mine is 23 and she's pregnant. I'm more than ten years older, that's painful. Children are a purpose in itself. I don't need only a man for those kids to make, but I also need a man to raise those kids. Someone who says now and then: 'Now it's your time to relax, I take care for them.' Someone to share you decisions, to compensate my over anxiety.

 

The thought that I don't encounter my great love scares me. Then I see myself completely sad in a senior home. Answering the question if I'm happy in love is difficult for me. I'm beloved by many people, but I would like to be special for the one. I've been looking for that person who, just like my family, unconditionally loves me. Perhaps that's partly an illusion. I don't hope that I have to change a lot to meet someone who loves me. I am who I am. In the end, when I think about it, I love my cousins most. Because they need me. That says a lot, doesn't? "

de Liefde I. De liefde is overal. Kijk maar om je heen. Zoveel mensen die je op een dag ziet. Allemaal met hun eigen verhalen, hun behoeften, verlangens en teleurstellingen. Een van hen is Martha, de eerste uit een reeks.

 

"Uiteindelijk hou ik het meest van mijn neefjes, omdat die mij nodig hebben"

 

Martha is 34 jaar en maagd. Eén keer een man gezoend. Wat weet zij van de liefde? Alles, als je praat over verlangens. En over de grenzen van wat je kan verdragen: "Ik heb mijn gevoelens voor hem nooit met zoveel woorden tegen hem gezegd. Ik heb hem dat nooit gezegd, omdat ik bang ben dat hij me keihard zou uitlachen."

 

Door Dominique Verschuren

 

Martha: "Ik vind mezelf niet abnormaal, ook al is de westerse cultuur gericht op seks. Het is gewoon zo gelopen. Niet uit religieuze overtuiging of een principekwestie, alsof ik wacht totdat ik getrouwd ben. Nee, bij mij is dat niet beladen. Ik weet natuurlijk niet of ik iets mis. Soms denk ik er wel over na waarom ik nog geen seks heb gehad. Afgelopen donderdag bijvoorbeeld met J. was heel romantisch, het had heel goed afgesloten kunnen worden in een king size bed. Maar niet met hem, zolang hij samen is met zijn vrouw. Ik voel me te goed om een van de flirts te zijn.

Ik was dertig toen ik voor het eerst zoende. Ik heb niet de buitengewone behoefte gehad om te voelen hoe het is om te zoenen, of hoe het is om een man in me te voelen. Als je dat niet weet kun je dat ook niet missen. Veel van mijn vrienden zijn vrijgezel, dus het is ook niet zo'n issue. De Flair staat iedere week vol met seksonderwerpen. Voor mij staat dat in dezelfde categorie als dat de Flair wekelijks vol staat met recepten, terwijl ik niet zo'n keukenprinses ben. Natuurlijk interesseert seks mij meer dan koken, maar je leest het eens en dan blader je weer verder."

De moed van je overtuiging

 

"J. kwam mijn leven ingelopen tijdens de toneelles. Het eerste wat ik dacht was: wat voor een autistisch geval hebben ze in de groep gegooid? Dat was J. In zo'n groep praat je inhoudelijk over de teksten, je leert elkaar daardoor goed kennen. J. zat er met een lang gezicht bij, maar langzaam ontdooide hij. Hij begon het voortouw te nemen. Langs de ene kant staat hij op zijn strepen, hij spreekt uit waar hij voor staat. Anderzijds durft hij er niet voor te gaan. Hij mist de moed van zijn overtuiging.

J. heeft ooit gezegd dat ik gevaarlijk voor hem was. Ik speelde in een toneelstuk zijn verloofde. Hij pakt me dan de hele avond vast en kussen, als onderdeel van de rol. Toch was het anders als hij dat met mij deed dan met andere actrices. Dat was anderen ook opgevallen. Hij zei me: 'Jij bent gevaarlijk voor mij.' Ik was geflatteerd. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er wakker van gelegen heb. Ik was in de wolken.

Drie jaar geleden hebben we gezoend. Ik had het moeilijk op mijn werk toen. Op een avond, terwijl ik de volgende dag zo lang mogelijk wilde uitstellen, hebben wij uren aan een tafeltje elkaars hand vastgepakt. Zelfs toen zijn beste vriend binnenkwam bleven wij zo zitten. Toen ik naar huis ging hebben wij gekust. Ik vind het jammer dat het bij een keer is gebleven.

Ik heb heel lang niet geweten dat J. een vriendin had. Hij had daar niets over gezegd. Zijn vriendin F. ontdekte ik per ongeluk, toen we bij hem thuis repeteerden. F. was kortaf en onvriendelijk tegen ons. Ik denk dat zij jaloers was. Zij vond onze groep niet leuk. Zij komt ook nooit naar een voorstelling. Ik weet niet of zij wel weet dat er voorstellingen zijn. Intussen zijn ze getrouwd.

Ik heb mijn gevoelens voor hem nooit met zoveel woorden tegen hem gezegd. Hij moet het wel weten van een vriendin van mij. Ik heb hem dat nooit gezegd, omdat ik bang ben dat hij me keihard zou uitlachen. Hij zou dat misschien niet doen, maar ik ben er wel bang voor. Dat wil ik niet.

Je kunt misschien wel denken dat hij speelt met mijn gevoelens, maar dat voel ik zo niet aan. Het zijn uiteindelijk mijn gevoelens. Ik kan gewoon veel van hem verdragen. Ik geniet van hem. Afgelopen donderdag nog: gedichtenavond. Wij wandelen eerst naar de plaats waar de gedichten gelezen worden. J. is er ook. Hij staat bij zijn vrienden en ineens komt hij op me af. Heel enthousiast: 'Wat leuk dat je er bent!' We hebben twintig minuten gearmd naar een hele mooie zonsondergang gekeken. Toen dacht ik: waarom ga ik hier niet mee verder? Dat is natuurlijk omdat hij getrouwd is. Want ondanks alles is hij nog altijd bij F."

Onvoorwaardelijke liefde

 

"Ik denk niet dat J. mijn grote liefde is. Omdat ik denk dat ik me anders veel minder zou laten tegenhouden door F. Ik heb dat bij mijn zus gezien, die was zo verliefd op haar ex-man dat zij haar leven in Turnhout heeft achtergelaten, haar vrienden en vriendinnen... Zij koos twee honderd procent voor haar ex-man. Als ik de juiste dingen zeg of doe, dan zou het wel iets kunnen worden tussen J. en mij, druk uitoefenen, ultimatums. Maar dat wil ik niet, ik wil niet dat hij zo voor mij kiest. Dat moet spontaan gaan, dat moet van hem komen. Mijn zus was blind voor alle rationele moeilijkheden, zij zag die gewoon niet. Ik denk dat je dat doormaakt als je je grote liefde hebt gevonden. Ik pak die dochter er wel bij, die scheiding is ook geen probleem, net zo min als het leeftijdverschil. De grote liefde, daar ga je blind voor. Die ben ik nog nooit tegengekomen.

Ik heb ook nooit datingsites geprobeerd. Ik koester het romantische idee dat het vanzelf moet komen. Mijn ideale voorstelling is: je gaat naar de supermarkt, je laat per ongeluk je mandje vallen, de appels rollen over de grond, iemand helpt de appels oprapen en je kijkt in elkaars ogen en dat is het. Ik geloof er niet echt in, maar ik hoop er stiekem wel op. Al dat gedoe van datingsites, dat vind ik geforceerd. Ik ga niet op een datingsite tussen al die wanhopige mensen staan. Ik ben liever alleen eenzaam dan in een relatie, denk ik. Eenzaamheid kan me overvallen. Dan heb ik een half uur lang heel erg medelijden met mezelf. Dan moet er goede muziek op, of er belt iemand, of ik heb iets leuks gepland op de agenda. Dan is het over.

Uiteindelijk verwacht ik toch iemand bij wie ik volledig mezelf kan zijn. Ik heb wat te bieden, inhoud, warmte, aandacht... Maar alleen als ik mezelf kan zijn. Ik wil heel graag kinderen, maar ik durf dat niet alleen. Een collega van mij is 23 en zwanger. Ik ben meer dan tien jaar ouder, dan steekt dat wel. Kinderen zijn een doelstelling op zichzelf. Ik heb niet alleen een man nodig om die kinderen te maken, maar ik heb ook een man nodig om die kinderen mee op te voeden. Iemand die af en toe zegt: 'Nu ga jij iets anders doen, ik zorg voor de kinderen.' Iemand om keuzes mee te delen, om mijn overbezorgdheid te compenseren.

De gedachte dat ik de grote liefde niet ga tegenkomen beangstigt mij. Dan zie ik mijzelf helemaal zielig alleen in een bejaardentehuis. De vraag beantwoorden of ik gelukkig ben in de liefde vind ik moeilijk. Ik ben bij heel veel mensen geliefd, maar ik zou graag willen dat die ene van mij houdt. Ik zoek iemand die, net als mijn familie, onvoorwaardelijk van mij houdt. Voor een deel is dat misschien een illusie. Ik hoop niet dat ik keihard moet veranderen om iemand tegen te komen die mij graag ziet. Ik ben wie ik ben. Dat is mijn grootste voor- en mijn grootste nadeel. Uiteindelijk, als ik erover nadenk, hou ik het meest van mijn twee neefjes. Omdat die mij nodig hebben. Dat zegt veel, hè?"

Trudy is een beetje familie in het ziekenhuis

Trudy Havermans is psychologe. Zij begeleidt mucopatiënten, van 0 tot… de oudste is momenteel 74 jaar. Dat doet ze in het Gasthuisberg in Leuven waar 300 patiënten haar kennen. Ze vertelt over haar ervaringen.

 

Door Dominique Verschuren

 

Havermans: “Eerst help ik de ouders. Ze hadden dromen voor hun kind en voor hun gezin. Die verdwijnen als het pasgeboren kind muco heeft. Ouders gaan langzaam leren nieuwe dromen te maken. Als het kind ouder is ben ik vooral met hem of haar bezig. Ze worden zich bewust dat ze anders zijn, maar niet op een manier die ze graag willen.”

“Sommige patiënten hebben liever niets met de psycholoog te maken. Ik respecteer dat natuurlijk, dan neemt iemand anders van het team dat over. Stoere mannen praten liever niet. Toch krijg je soms na jaren een telefoontje: ‘Ik moet met u babbelen.’ Het mooie van mijn job is: ik wacht rustig af, ik heb alle tijd.”

“Ik heb niet de hele dag zware gesprekken. Vaak praat ik met de patiënten over koetjes en kalfjes. Hoe is het met de hond, wat ga je als eerste doen als je straks uit ziekenhuis bent? We hebben ook heel veel plezier. Mensen blij maken. Een patiënt zei ooit: “Jij bent mijn familie in het ziekenhuis.” Dat vond ik een hele mooie omschrijving.”

“Soms neem je je werk mee naar huis. De patiënten geven mij een stukje ingang in hun leven. Dat het is een hele eer. Soms kan het te ver gaan. Je droomt 's nachts over je patiënten. Vooral als iemand dezelfde leeftijd heeft als je kinderen, dan komt het heel dichtbij. Je hebt je collega’s dan hard nodig.”

“Als je iemand in je omgeving verliest is het heel belangrijk dat je als jongeren daarover kan praten. Niet perse letterlijk praten, soms gewoon bij elkaar zijn. Een kopje koffie drinken. Echt een moment van samenzijn. Als vrienden kun je een map met persoonlijke boodschappen maken en aan de nabestaanden geven. Symbolieken zijn erg belangrijk. Er zijn geen regels rond rouwen. Huilen mag, maar intens stil zijn is ook prima…”

 

 

 

Dokter Dupont: "Ik ga niet naar de begrafenissen van mijn patiënten"

Lieven Dupont is arts in het Gasthuisberg in Leuven. Zijn grootste uitdaging is om mucopatiënten langer te laten leven en hun levenskwaliteit fel te verbeteren.

Door Dominique Verschuren

Dupon: “De diagnose muco krijgen tijdens je puberteit is niet sexy. Iemand van 19 ziet er uit als iemand van 13. Dat heeft effect op je zelfbeeld. Ook heb je op die leeftijd de drang om je horizon te verkennen en dat lukt moeilijk met de dagelijkse therapie. Daarom beginnen we met een adolescentenkliniek. Mucopatiënten van 24 jaar praten met patiënten van 12.”

“Van mijn patiënten weet ik niet alleen welke medicatie ze krijgen, maar ook welke hobby’s ze hebben. En wat hun goede en slechte kanten zijn. Om ze zo goed mogelijk te behandelen ga ik al hun gewoonten na. Dat kan helpen om de ziekte beter in beeld krijgen en ze gezonder te maken dan ze nu zijn. Nadeel is dat je de patiënt door en door kent. Sommige patiënten voelen zich dan betrapt.”

“Het komt voor dat ik 's nachts wakker ligt. Wakker van situaties waarbij je de persoon jaren kent en opvolgt en toch moet je de handdoek in de ring gooien. Wat kun je nog doen? Dat neem je onvermijdelijk mee naar huis.”

“Patiënten die sterven zie ik als een falen. Niet alleen persoonlijk, maar ook medisch. Als je zegt: ‘Tja, dit is de stand van zaken, we konden niet beter’, dan ga je ook niet zoeken naar nieuwe behandelingen. Iedereen in zijn eigen discipline wilt een stap hoger en verder. Een professionele sporter wil ook steeds beter worden.”

“Ik ga niet naar de begrafenissen van mijn patiënten. Ik vind begrafenissen in het algemeen emotioneel heel moeilijk. En specifiek mensen die ik ken. Ik ben daar geen held in. Ik heb mezelf al vaak het verwijt gemaakt: waarom ga ik er niet naartoe? Omdat ik het er zelf emotioneel heel moeilijk mee heb, is het beter om het niet te doen.”