Trudy is een beetje familie in het ziekenhuis
Trudy Havermans is psychologe. Zij begeleidt mucopatiënten, van 0 tot… de oudste is momenteel 74 jaar. Dat doet ze in het Gasthuisberg in Leuven waar 300 patiënten haar kennen. Ze vertelt over haar ervaringen.
Door Dominique Verschuren
Havermans: “Eerst help ik de ouders. Ze hadden dromen voor hun kind en voor hun gezin. Die verdwijnen als het pasgeboren kind muco heeft. Ouders gaan langzaam leren nieuwe dromen te maken. Als het kind ouder is ben ik vooral met hem of haar bezig. Ze worden zich bewust dat ze anders zijn, maar niet op een manier die ze graag willen.”
“Sommige patiënten hebben liever niets met de psycholoog te maken. Ik respecteer dat natuurlijk, dan neemt iemand anders van het team dat over. Stoere mannen praten liever niet. Toch krijg je soms na jaren een telefoontje: ‘Ik moet met u babbelen.’ Het mooie van mijn job is: ik wacht rustig af, ik heb alle tijd.”
“Ik heb niet de hele dag zware gesprekken. Vaak praat ik met de patiënten over koetjes en kalfjes. Hoe is het met de hond, wat ga je als eerste doen als je straks uit ziekenhuis bent? We hebben ook heel veel plezier. Mensen blij maken. Een patiënt zei ooit: “Jij bent mijn familie in het ziekenhuis.” Dat vond ik een hele mooie omschrijving.”
“Soms neem je je werk mee naar huis. De patiënten geven mij een stukje ingang in hun leven. Dat het is een hele eer. Soms kan het te ver gaan. Je droomt 's nachts over je patiënten. Vooral als iemand dezelfde leeftijd heeft als je kinderen, dan komt het heel dichtbij. Je hebt je collega’s dan hard nodig.”
“Als je iemand in je omgeving verliest is het heel belangrijk dat je als jongeren daarover kan praten. Niet perse letterlijk praten, soms gewoon bij elkaar zijn. Een kopje koffie drinken. Echt een moment van samenzijn. Als vrienden kun je een map met persoonlijke boodschappen maken en aan de nabestaanden geven. Symbolieken zijn erg belangrijk. Er zijn geen regels rond rouwen. Huilen mag, maar intens stil zijn is ook prima…”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten