Paul McCartney gaf gisteren een drie uur durend concert in het Antwerpse Sportpaleis, waarmee hij zijn reputatie weer extra glans gaf. Zijn reputatie als showman die alle kneepjes kent om zijn publiek te vermaken. Hij praatte zelf 'Nederlands': "alles kitz...achter de rits?" En zijn reputatie als de succesvolste liedjesschrijver van de twintigste eeuw.Bijna zeventig is hij intussen, maar blakend van energie. En indrukwekkend: het duurt al snel enkele liedjes voordat het werkelijk tot je doordringt dat hij daar staat: Paul McCartney, een ruime kwart van The Beatles. Dat werd al meteen duidelijk toen hij All My Loving inzette. Daarna volgde de rest van de soundtrack van de tweede helft van de twintigste eeuw. Of liever de periode 1960-1980, want de nadruk lag tijdens het concert dat onderdeel uitmaakt van de On The Run-tournee, op een nieuw liedje als het kwetsbare My Valentine na, vooral op materiaal dat inmiddels uit een ander tijdperk stamt. En dat is wat het publiek wilde horen: fans van middelbare leeftijd tot tieners die juist de Beatlecatalogus aan het ontdekken zijn. Het patrimonium gaat van generatie op generatie.
Opvallend was het vele materiaal van Band On The Run: naast het obligate titelstuk kwamen ook Jet, Mrs. Vanderbilt, Let Me Roll It en Nineteen Hundred and Eighty Five voorbij. Macca's gebruikelijke hommages aan John Lennon (Here Today) en George Harrison (Something) lokte bij de echte fans een spontane ode aan Ringo uit (Yellow Submarine) waar de klantvriendelijke ex-Beatle meteen op inspeelde. Maar echt opmerkelijk waren The Word en Daytripper, bij vriend en vijand bekend als Lennon-nummers. Vroeger maakte de bassist duidelijk een onderscheid tussen de Lennon en de McCartney songs. Blijkbaar hoe langer de tijd verstrijkt en de Beatle-mythe universeler wordt, hoe meer McCartney zich hoeder voelt van alle Beatleliedjes. Geef hem ongelijk: als geen ander hielp hij mee om er klassiek materiaal van te maken.
Op deze glans van onvergankelijkheid vloog de avond richting de climax met Band On The Run, Back In the U.S.S.R., A Day in the Life, Let It Be, Hey Jude en een spectaculaire Live and Let Die, inclusief een vuurwerkshow. Tegen die tijd stonden ook de buitenste ringen van hun stoelen op en duurde het applaus na ieder nummer langer en langer. In de twee toegiften schudde de Liverpudlian achteloos nog wat Beatle-evergreens uit zijn mouw: Daytripper, Drive My Car, Get Back, Yesterday, waarna hij traditioneel afsloot met de laatste minuten ooit door The Beatles op plaat gezet: Golden Slumbers, Carry That Weight, The End. "The love you take is equal to the love you make" was spreekwoordelijk op een avond waarop vijftienduizend toeschouwers op audiëntie gingen bij Sir Paul en dankbaarheid terugkregen. En andersom.En toch, na afloop bleef ook een reeks classics in het hoofd hangen die hij nog had kunnen spelen: I Want To Hold Your Hand, Can't Buy Me Love, Fool On the Hill, Mull Of Kintyre, We Can Work It Out, Silly Love Songs, Lady Madonna, Penny Lane, Maybe I'm Amazed, Hello Goodbye... Wie doet hem dat na?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten