de Liefde II. De liefde is overal. Kijk maar om je heen. Zoveel mensen die je op een dag ziet. Allemaal met hun eigen verhalen, hun behoeften, verlangens en teleurstellingen. De tweede in de reeks die over zijn ervaringen vertelt is Frank.

 

"Hoe kun je nu teleurgesteld zijn in de liefde?"

 

 

"Ik heb niet veel geluk gekend in de liefde." Frank (27) kent de grote liefde niet. Zijn ervaringen zijn allesbehalve rooskleurig. Het overkwam hem, zoals die ene profiteur die hem veel geld kostte. Een andere keer maakte hij zelf een keuze: "Ik dacht: laat die intimiteit maar zitten en ik heb gewoon met iemand afgesproken. Een paar dagen nadat ik volwassen was. Hij pikte mij op school op en toen hebben we seks gehad. Toen wist ik wat het was."

 

Door Dominique Verschuren

 

Frank: "Sommige mensen zeggen: ik ben teleurgesteld in de liefde. Hoe kun je nu teleurgesteld zijn in de liefde?! Liefde is iets dat is. Je kunt teleurgesteld zijn in mensen, maar toch niet in de liefde. Als iemand liefde voor jou koestert kun je daar misschien niet ontvankelijk voor zijn, omdat je het niet ziet zitten of omdat je er niet klaar voor bent. Liefde is een abstract idee, maar in mijn belevingswereld is liefde iets heel zuiver en compleet belangeloos. Als iemand dat zegt 'Ik ben teleurgesteld in de liefde' dan vind ik dat mensen zich verkeerd uitdrukken. Je bent teleurgesteld in een persoon of in een situatie, maar niet in de liefde."

 

Moeder

 

"Ik denk niet dat er veel mensen zijn die graag sterven. Mensen zijn graag, mensen leven graag. Als je ziet hoe ver wij gaan om mensen in leven te houden, dan wordt wel duidelijk hoeveel waarde wij hechten aan het leven. Mensen die niet graag leven vind ik dwazen. Omdat zij de waarde van het leven niet inzien. Die waarde is liefhebben, de wereld om je heen ontdekken. Weten dat je nooit de waarheid zult doorgronden, omdat de waarheid een abstract begrip is. Het leven geleefd te hebben is waardevol. Onze cultuur is doordrongen van een angst voor de dood. Het zou veel erger zijn als je oud bent en je komt tot de conclusie dat je je leven hebt gesleten aan onbenulligheden. Natuurlijk ben ik daar bang voor. Als je ouders sterven hoop je toch dat je je ouders door en door kent, dat alles is uitgesproken. Ik denk dat er een heleboel zaken tussen mij en mijn ouders nog niet zijn uitgesproken. Vaak weten de mensen met wie je een moeilijke relatie hebt het meeste van je, ze zijn heel gelijkaardig aan jou of worstelen met dezelfde problemen.

Qua karakter lijk ik op mijn moeder: zenuwachtig, koppig en met een vechtlust. Mijn moeder was bezorgd, affectief. Mijn moeder voelde zich ook schuldig, omdat ze ziek werd. Kanker. Ik was een jaar of tien. Ze werd zich er heel erg van bewust dat de kinderen snel zelfstandig moesten worden of dat ze moesten beseffen dat ze snel geen moeder meer zouden hebben. Ze heeft vaak het idee gehad dat ze afwezig was in de opvoeding. Mijn ouders zijn markthandelaren. Dat heb ik nooit zo ervaren. Voor mijn gevoel is ze er altijd geweest."

 

Een verlangen, maar geen spijt

 

"Ik werd veel gepest op school. Kinderen kijken altijd naar uiterlijk. Ik heb ooit een verjaardagsfuif willen geven maar niemand kwam opdagen. Ik had daar zo de pest in. Op het middelbaar kreeg ik een hekel aan iedereen. Ik was heel cynisch en bitter. Ik begon tegen iedereen in te gaan. Als iedereen mening a had nam ik stelling b in. Zelfs als ik niet achter mening b stond. Zo'n puber was ik. Misschien haatte ik mezelf. Ik zat zeker niet goed in mijn vel. Ik had toen een relatie met L., het enige meisje met wie ik ooit een relatie heb gehad. Ik dacht dat ik verliefd was, maar verliefdheid was het niet. Het was meer de wil om te weten hoe het was om een liefje te hebben.

Toen ik bij L. in de klas zat moest ik altijd naar een jongen kijken, S. Hij hield me heel erg bezig. Op een gegeven moment besef je dat dat niet de manier is waarop heterojongens geïnteresseerd zijn in andere jongens. S. woonde in een ander deel van de stad. Op een gegeven moment fietste hij aan de andere kant van de school, maar ik wilde hem toch zien. Dus ik fietste gewoon van op een afstand mee en met een omweg fietste ik daarna naar huis, zodat ik wat langer naar hem kon kijken. Op internet zat ik in die tijd ook porno te bekijken. Aanvankelijk heteroporno. Maar ik betrapte mij er op dat ik bij het bekijken veel meer aandacht had voor de man in het stuk en zo ben ik geruisloos overgegaan op homoporno. Op een gegeven moment kon ik het niet meer houden en wilde ik het zeggen aan die jongen dat ik verliefd op hem was. Toen heb ik hem een liefdesbrief geschreven. Ik heb een tijd gewacht, maar er kwam geen reactie. Ik wilde niet meer wachten, ik heb hem gebeld. Toen vroeg ik: 'Heb je mijn brief ontvangen?' 'Ja, maar ik wil er niet van weten, ik ben niet geïnteresseerd.' Toen ben ik in de achtertuin gaan wandelen, heb ik het tuinhuis half afgeschilferd en liggen janken. Dat was het dan. The blues, het liefdesverdriet van een kind.

Je hebt kalverliefde, die gaat over en een paar jaar later herinner je je de persoon niet meer op wie je verliefd was. Maar je hebt ook mensen zoals S. Die onthoud je wel, omdat je er toch behoorlijk lang verliefd op bent geweest. Verlangen naar de naïviteit en onschuld die je toen had en die nu verloren is gegaan. Het is een verlangen, maar het is geen spijt. Iedereen moet zijn naïviteit verliezen, het is de natuurlijke gang van zaken. Dus het is niet met spijt dat ik terugkijk naar die naïeve periode. Het doet geen pijn meer. Je kijkt er milder op terug. Maar een verlangen is gebleven."

 

Gezond wantrouwen

 

"Vier jaar geleden liep een profiteur mijn leven binnen. Dat heeft drie maanden geduurd, maar het heeft levensgrote consequenties gehad. Ik zag hem eerst niet als een crimineel. Hij was affectief, hij toonde veel aandacht voor mij. Dat is typisch voor die profiteurs. Ze tonen heel veel aandacht, dat is voor hun een investering om nadien van je te profiteren. Een manier om je los te krijgen. Hij zag al snel dat ik een groot empathisch vermogen had. Toen begon hij zielig te doen en om geld te vragen. En ik gaf hem dat gewoon.

Maar ik kreeg het wel heel benauwd. Zou ik daar op in gaan? Ik was zo koppig, want mijn ouders hadden al gevraagd: 'Hij profiteert toch niet van jou?' Ik weigerde erin te geloven dat hij een profiteur was, ik wilde er alles aan doen om het laten slagen. Ik was gefrustreerd omdat mijn neven en nichten allemaal relaties hadden die langer duurden. Iedere kerst kreeg ik de vraag: 'Wanneer kom jij met een vriend af?' Ik was dat kotsbeu. Ik zag ook wel dat er dingen niet klopten in dat verhaal, maar ik bande dat uit. Ik wilde mijn ouders ongelijk geven, terwijl ze toch overduidelijk aanvoelde dat het niet goed zat. Ik wilde het per sé doen slagen. Als ik daarvoor het geld moest geven, dan deed ik dat maar. Dat was de overweging.

Toen ik opbiechtte hoeveel geld ik had gegeven aan die man, toen hebben mijn ouders mij ermee geconfronteerd. Iemand die van je houdt, vraagt geen geld van je. Ik voelde me enorm schuldig. Want dat was het geld dat mijn ouders jarenlang opzij hebben gezet voor mij. Het geld dat ik zomaar had verspild aan iemand. Het ging om meer dan een half jaarloon.

Zoiets laat natuurlijk wel iets achter. Je wordt er gezond wantrouwig van. Je wacht toch een beetje af, je gaat pas later waarde hechten aan de woorden die die persoon zegt. Komen zijn daden overeen met zijn woorden? Dan kun je een betere inschatting maken of een persoon betrouwbaar is of niet. Zelfs als je verliefd bent kun je gezond wantrouwig zijn in de eerste weken, maanden."

 

Ongelofelijk vervreemd van jezelf

 

Ik heb niet veel geluk gekend in de liefde. In die zin dat er heel veel liefdeservaringen zijn die anderen hebben gekend waar ik niet over mee kan praten. Bijvoorbeeld een jeugdliefde, als puber samen de eerste onschuldige seksuele ervaringen ontdekken. Bij mij is dat vrij ruw gegaan. Op een bepaald moment wilde ik het weten. Ik dacht: laat die intimiteit maar zitten, ik wilde weten hoe het was om seks te hebben en ik heb gewoon met iemand afgesproken. Een paar dagen nadat ik volwassen was. Hij pikte mij op school op en toen hebben we seks gehad en toen wist ik wat het was. Op het moment zelf was het wel aangenaam, maar van zodra dat je bevredigd bent en je gaat weg, dan ben je ongelofelijk vervreemd van jezelf en van die andere persoon.

"De grote liefde heb ik nog niet gekend in mijn leven. Ik wil er wel in geloven. Ik denk dat ik de grote liefde nooit ben tegengekomen omdat ik er lange tijd niet klaar voor was. Omdat ik niet klaar was voor mezelf. En nu dat ik opnieuw beste vrienden ben met mezelf en er wel klaar voor ben, steken altijd praktische zaken de kop op. Die hebben vaak met vertrouwen te maken. Faalangst. Ik ben klaar met mezelf, maar ik heb wel faalangst.

De grote liefde is iemand waar je je heel verbonden mee voelt. Zelfs als die persoon uit je leven verdwijnt dan blijft dat gevoel van verbondenheid over. Ik denk dat een grote liefde ook veel te maken heeft met de mogelijkheid om intiem te zijn. De persoon met wie je intiemer kunt zijn dan met de rest van de personen die er rond lopen, dat is voor mij de grote liefde. Die intimiteit is ook mentaal. Dat is alles wat je normaal niet prijsgeeft aan eender wie. Als je dat toch kunt prijsgeven aan die ene persoon, dan is dat voor mij een groot teken van intimiteit."