de Liefde III. De liefde is overal. Kijk maar om je heen. Zoveel mensen die je op een dag ziet. Allemaal met hun eigen verhalen, hun behoeften, verlangens en teleurstellingen. De derde in de reeks die over haar ervaringen vertelt is Jersey.

"Als mijn ouders iets zeggen dat mij raakt, dan probeer ik gewoon afstandelijk en leeg te zijn"

 

Op 25 mei wordt Jersey achttien. Dat wordt de gelukkigste dag van haar leven. Dan kan ze zichzelf verlossen van haar ouders. Ouders die zich niet kunnen inleven. Ouders die niets van haar vriend moeten weten. Ouders die al lang niet meer weten wie hun dochter werkelijk is, omdat Jersey zich al jaren anders voordoet dan ze is.

 

Door Dominique Verschuren

 

Jersey: "Er gaat geen nacht voorbij dat ik huil. Mijn ouders werken zo tegen. Ik snap niet wat ik beter kan doen om hen gelukkig te maken. Het enige dat ik echt graag wil, mijn vriend, proberen ze mij af te nemen. Ik heb enorm veel nachtmerries. Ik kan dat niet tegen mijn ouders zeggen, omdat ze zich dan nog meer van mij wegtrekken en dat wil ik niet. Ik weet niet wat ik nog kan doen. 's Avonds denk ik er dan over na wat ik zou kunnen veranderen waardoor zij hem zouden kunnen aanvaarden. Maar ik vind niets, buiten... het enige dat ik echt niet wil, en dat is weggaan bij hem."

 

Dingen laten, omdat hij dat wilde

 

"Mijn vriend is negen jaar ouder. Ik leerde hem twee jaar geleden kennen. Ik was vijftien jaar en jobstudent op het werk van mijn vader. Hij had toen nog een vriendin en dat ging niet meer zo goed. En tussen ons steeds beter. Ik wil niet iemand afpakken van iemand anders. Maar toen kwam toch die kans en die kans hebben we gegrepen. Twee jaar later zijn we nog altijd samen.

Ten opzichte van zijn toenmalige vriendin had ik geen haatgevoelens. Ik was wel jaloers, als hij dan 's avonds thuis kwam en hij zat bij haar en niet bij mij. Natuurlijk zei mijn gevoel: laat die twee uit elkaar gaan, zodat hij met mij kan zijn. Maar als zij samen zijn en ze zijn samen gelukkig, wie ben ik dan om dat breken? Ik ga dan ook wel iemand anders vinden van wie ik kan zeggen: dat is 'm. Als mijn huidige vriend er niet was geweest, dan had ik verder gekeken.

Ik zou alles doen wat ik kan om hem gelukkig te maken en mijn eigen geluk daarvoor een deel aan de kant te zetten. Maar ik zou mij niet laten leiden. Ik heb dat vroeger gedaan, mijn volledig laten leiden door wat mijn ex-vriend wilde. Ik heb daar enorm veel spijt van. Ik heb dingen gelaten, omdat hij dat wilde. Mijn huidige vriend is heel anders, die staat altijd voor mij klaar. We missen elkaar zo dat we misschien te snel gaan en domme dingen doen. Ik ben dan degene die op de rem gaat staan. Ik ben enorm bang voor mijn ouders. Mijn ouders zijn helemaal niet blij met de keuze van mijn vriendje. Hij werkt superhard, hij probeert iedereen te helpen. Hij probeert zijn eigen geluk aan de kant te zetten. Ik snap niet dat mijn ouders zo negatief denken over mijn vriend. Vrienden van mijn papa beginnen het ook te zeggen: 'Ze zijn al zo lang samen, het is serieus. Word het niet eens tijd om los te laten?'"

 

"Van binnen ga ik kapot"

 

"Ik heb altijd een super goede band gehad met mijn ouders, in het bijzonder met mij papa. Door met mijn vriend te gaan heb ik de indruk dat mijn papa zich overbodig voelt. Hij is bang dat hij mij gaat kwijtraken. Ze lijken ook veel op elkaar, ze denken vaak hetzelfde. Laatste tijd proberen ze juist, onbewust denk ik, volledig tegenovergesteld te zijn van elkaar. Soort concurrentie. Mijn papa wil mij niet kwijt, mijn liefje wil me niet kwijt. Ik denk dat mijn papa jaloers is op dat ik zo gelukkig kan zijn bij iemand die zoveel ouder is en zoveel op hem lijkt.

De relatie met mijn vriend staat erg onder druk. We weten dat als we nu iets verkeerds doen, het heel slecht kan uitvallen. We staan vaak op een rand. Hoe langer het duurt hoe moeilijker het is om het zelfvertrouwen te krijgen om te zeggen: 'Het is serieus, laat mij mijn eigen leven leiden, laat me doen wat ik wil.' In het begin was de reactie: 'Jouw vriend verpest jouw leven, je weet niet waar je aan begint.' Nu ben ik aan het bewijzen dat hij het nog beter maakt, en ik denk dat mijn ouders daar ook niet tegen kunnen. Sinds ik met mijn vriend ben, zijn mijn studiepunten fel omhoog gegaan. Het moet nu allemaal goed zijn, want dan zijn we ervan af en dan kunnen we samen zijn.

Ik ben me aan het bewijzen. Het is een hunkering naar erkenning. Die erkenning voor wat ik doe, mis ik. Dat ze uit zichzelf zouden zeggen: wij waren verkeerd en we zien wel dat je je best doet en dat je er alles aan probeert te doen om het goed te krijgen. We gaan je meer loslaten. Ze laten me los voor alle zaken die niets te maken hebben met mijn vriend. Maar als het te maken heeft met mijn vriend houden ze mij kort. Iedere keer als ze ergens een probleem van maken, dan probeer ik daarvoor een oplossing te vinden zodat ze er geen probleem meer van hoeven te maken. Dan vinden ze altijd wel iets nieuws dat hen niet aanstaat aan hem. Ik weet niet waar het hem in zit. Als ik het vraag, krijg ik altijd verschillende antwoorden. Eerst was het de leeftijd, maar ik voel me veel ouder dan ik ben. Ik kan me niet voorstellen dat ik samen zou zijn met iemand van mijn eigen leeftijd. Die jongens zitten gewoon niet op dezelfde golflengte. Die oudere jongens hebben al iets meer meegemaakt, die weten iets meer.

Ik probeer nu zo gelukkig mogelijk te doen, zodat mijn ouders het niet zien, maar van binnen ga ik echt kapot. Ik heb al vaak geprobeerd om dat te vertellen aan hen. Maar hun enige reactie is roepen naar mij. Meer en meer sluit ik mij af voor mijn ouders. Als mijn ouders iets zeggen dat mij raakt, dan probeer ik gewoon afstandelijk en leeg te zijn. De laatste twee jaar speel ik iemand anders.

Er zijn dagen geweest dat ik mijn zak wilde pakken met kleren om te vertrekken, maar dat lukte me niet, omdat ik ook van mijn ouders hou. Die zak ligt nog altijd in mijn kast en waarschijnlijk ga ik die nooit gebruiken. Maar wetende dat die zak in mijn kast ligt, geeft mij wel een gevoel van rust.

 

Supergelukkig in de liefde

 

"Als ik al mijn problemen wegdenk dan ben ik supergelukkig in de liefde. (lacht) 
 

Ik ben ontzettend moe. Moe van het strijden. Ik ben kapot. Ik probeer mij altijd sterk te houden zodat niemand het ziet, de enige persoon die weet hoe kapot ik ben is mijn vriend. Ik hou het vol door te denken dat het goed komt. Hopen dat het snel voorbij is. Soms kan ik het inderdaad niet meer aan en dan moet ik zeggen: 'Nu moet het stoppen!' Denken aan mijn eigen geluk. Maar ik probeer het voor iedereen zo goed mogelijk te houden en mijn eigen geluk aan de kant te zetten. Tot nu toe werkt dat redelijk goed.

Ik heb altijd gezegd: als mij ouders blijven doen zoals ze nu doen, volledig verbieden, dan vertrek ik op mijn achttiende. Dan ben ik volledig weg, op 25 mei van het komende jaar. Dat is niet meer zo lang, de stress begint wel toe te nemen. Ik heb al zoveel miserie meegemaakt, gedaan alsof ik gelukkig was, terwijl ik het niet was. Ik ben niet bang voor die dag, 25 mei, ik ben me er al zolang op aan het voorbereiden. Over wat ik ga zeggen, wanneer ik het ga zeggen, hoe ik het ga zeggen, waar ik het ga zeggen... Hoe gaan mijn ouders reageren, in welke situatie zitten we? Hopelijk begrijpen ze mij als ik het ga uitleggen. Echt bang voor die datum, nee, mijn vriend verlangt er al zo lang naar. En ik ook, maar ik ben altijd zo bang geweest voor de verandering. Ik kan me heel goed aanpassen, maar ik ben altijd bang voor de verandering."