Ann Geirnaerdt over de Camino

"Soms moet je bij jezelf bijtanken om terug ruimte te hebben voor anderen."

 

"Ik had een dagboek bij me, maar die heb ik weggesmeten. Dat bleek al snel ballast. Letterlijk èn figuurlijk. Je schrijft dingen neer die achteraf niet belangrijk zijn. Dat is niet de essentie, vind ik, van de camino. Wat je bijblijft zijn de mensen die je geraakt hebben. En dat is té omvangrijk, dat kun je niet noteren." Ann Geirnaerdt (48) liep 34 dagen lang naar Santiago de Compastella. Op deze reis, de camino, leerde ze dat eenzaamheid en verbondenheid hand in hand gaan.

"Mijn persoonlijke leerschool: in het begin wilde ik heel graag alleen zijn, maar onbewust trek ik mensen aan die toch langer met mij willen plakken. In het begin heb ik ze echt van me af geschud. En helemaal op het einde ben ik met drie mensen drie dagen blijven wandelen, gaan slapen, gaan eten. Dat was eigenlijk wel bevrijdend dat dat kon, dat ik mij niet zo beklemd voelde. Overdag stapten wij op ons eigen ritme, wij hadden een manier gevonden om op elkaar te wachten. Het was leuk dat ik niet alleen Santiago moest binnenwandelen. Een grote stad binnenwandelen is nooit leuk. Je gaat dan zo op in de massa, je voelt je dan geen pelgrim. Het is leuk als je kunt afspreken, maar het is een consequentie als je die weg alleen wilt doen, dan hoort daar een stukje eenzaamheid bij. Die dan weer de ruimte geeft voor andere contacten. Soms moet je bij jezelf bijtanken om terug ruimte te hebben voor anderen."

Eigen ritme

"De pelgrims herken je aan de rugzak. Aan de Sint-Jacobsschelp die aan de rugzak hangt. En aan de rust die de meeste mensen uitstralen. Dat zijn niet zomaar burgers die even komen eten. Er bestaat een trekkersmentaliteit. Ik had vooral contacten met de andere pelgrims. Zoals een Nederlandse vrouw die vanuit Eindhoven was vertrokken. Die had pijn aan haar voeten. Die was al twee maanden onderweg en zij had een hele mooie manier om aan te geven wanneer ze alleen wilde verder stappen en wanneer ze 's morgens een eindje met iemand onderweg wou zijn. Door te zeggen: 'Ik voel dat je op een ander ritme zit en ik moet het op mijn ritme doen. Is het goed dat we nu elk ons eigen weg gaan?' Dat was zo simpel. Ik kon het haar niet kwalijk nemen. Dat heb ik dus geleerd tijdens de tocht. Om dicht bij mezelf te blijven en niet zomaar andere mensen te volgen. Om ook te durven zeggen tegen andere mensen: 'Ik geniet er nu van mijn eigen ritme te volgen en van de natuur te genieten omdat ik dan meer zie.'"

Echt contact

"Mensen hebben behoefte aan intensiteit, maar die intensiteit kan er niet altijd zijn. Je moet er in schipperen. Echt contact maken, het gevoel hebben dat de ander je echt begrijpt, iemand zit echt op mijn golflengte. Dat je echt contact maakt. Ik denk dat iedereen daar behoefte aan heeft. Vandaar ook facebook: gedachten delen, betrokkenheid. Hele intense dingen. Op de camino waren er heel veel mensen die dingen aan elkaar vertelden die ze nooit eerder hadden kunnen uitspreken. Dat zorgt ook voor een enorme intensiteit en verbondenheid en vertrouwen. Maar ook een bepaalde vorm van vrijheid door dingen van je af te gooien.
'Thanks for your love.' Zo heb ik afscheid genomen van een Nieuw-Zeelandse. Ik zou nooit op die manier afscheid hebben genomen van iemand met wie ik maar drie dagen ben opgetrokken. Maar het was zo intens. Hoe wij elkaar zo konden loslaten en elkaar terug ontmoeten op een pleintje. Dus ik ben er zeker van dat wij elkaar nog eens gaan ontmoeten."

Virtuele vriendschap

"Met drie mensen heb ik contact gehouden: een Nederlandse, een Duitse en die vrouw uit Nieuw-Zeeland. Die laatste hoop ik nog in levende lijve te zien. In het begin is het contact houden via facebook. Constant. Maar dat hou je niet vol. Dat is virtuele vriendschap. Ik zie daar duidelijk een verschil in met echte vriendschap. Virtueel wil voor mij zeggen: niet voldoende nabij. Ik heb nood aan iemands non-verbale reacties. Iemand die mij af en toe eens knuffelt. Dat mis ik dan. Virtueel is zo meer van dat je veel meer durft te zeggen, maar je kunt ook faken op dat vlak. Dat zijn mensen die je niet dagelijks meemaken. Die kennen maar een stukje van je persoonlijkheid. De afstand is groter. Het is niet helemaal nep, het kan vrij intens zijn. Maar je kunt ook minder delen, omdat het non-verbale niet aanwezig is. Ik heb de behoefte om dingen samen te doen, om dat te delen in plaats van dat neer te schrijven."

Jongeren op de camino

"Voor mij is de camino een levenslange ervaring. Een keerpunt. Ik ben nog dichter bij mezelf gekomen. Ik ben nog eigenzinniger. Ik voel mij daar helemaal niet meer schuldig om. Want het is pas als ik goed in mijn lijf zit dat ik veel kan betekenen voor anderen. Dat gaat samen. Als ik mij zit te manoeuvreren van wat anderen van mij verwachten dan ben ik niet meer degene die alles kan geven. Integendeel. Ik kan mij voorstellen dat jongeren misschien bang zijn voor de eenzaamheid onderweg. Iedereen loopt op z'n eigen ritme. Het is juist de leerschool dat je als jongere misschien in het begin de fout gaat maken dat je met andere mensen meeloopt en dat je dan voelt dat je eigen lichaam dat niet aankan. Het is juist om je eigen grenzen aan te voelen. Je hebt geen prestatie. Voor de zelfstandigheid zou ik het jongeren zeker aanraden. Je voelt dat je alleen best dingen kunt ondernemen. Ook al ga je soms pas om zes uur arriveren, je krijgt het vertrouwen dat je wel ergens logement gaat vinden. De angst die je van je ouders meekrijgt, dat je alles moet plannen, die angst heb je als jongere minder en onderweg voel je dat dat niet altijd hoeft. Dat je altijd 'go with the flow' kunt doen. Het is leuk als je kunt afspreken, maar er is ook een consequentie als je die weg alleen wilt doen: dan hoort daar een stukje eenzaamheid bij. Die dan weer de ruimte geeft voor andere contacten. Soms moet je bij jezelf bijtanken om terug ruimte te hebben voor anderen. En vertrouw erop dat je altijd op je pootjes terechtkomt."